นางบำเรอแสนรัก

อัณชญาเป็นเด็กดี 2

เมื่อกลับมาถึงบ้าน นายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและแสนเย็นชานั้น ก็ไม่พูดไม่จาอะไรอีก เหมือนพาฝุ่นไรที่เกาะหลังคารถกลับบ้านมาด้วย

เมื่อเดินกลับมายังเรือนพัก ซึ่งตอนนี้ไม่มีคนอยู่ เพราะป้าหมายกับนุ่มจะกลับเรือนพักประมาณสองทุ่มครึ่ง แต่นี่เพิ่งสองทุ่มเอง และเจ้านายก็เพิ่งกลับ

อัณชญาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งทำการบ้านอยู่ตามลำพัง กระทั่งทุกคนกลับเรือนพัก รวมทั้งน้าพลของเธอด้วย อีกฝ่ายเรียกเธอไปสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากได้ยินจากเจ้านายมาบ้างแล้ว

พลก็อยากต่อว่าหลานสาว เพราะเพิ่งเกิดเรื่องที่โรงเรียนไปแท้ๆ ดันมีเรื่องไอ้เสี่ยโตเข้ามาอีก แต่พอเห็นหน้าเศร้าๆ ก็เลยได้แต่บ่นไม่จริงจังนัก

“ดวงมึงตกแน่ๆ เลยนังอัณ มีแต่เรื่อง”

“หนูก็ว่างั้นแหละ เดินอยู่ดีๆ ก็เจอไอ้เสี่ยโต มันจะจับหนูขึ้นรถหน้าตาเฉย ถ้าหนูไม่สะบัดมือจนมันล้ม ป่านนี้หนูอาจถูกปู้ยี่ปู้ยำแล้วก็ได้ ฮือๆ” เจ้าตัวก็สะอื้นขึ้นมาเบาๆ

“เออๆ มึงไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปทำบุญที่วัด”

“นุ่มไปด้วยนะพี่พล” นุ่มโผล่หน้าเข้ามาร่วมวงสนทนา ส่วนป้าหมายนั้น สนใจละครหลังข่าวมากกว่าการพูดคุยของสองน้าหลาน

“เออ ไปด้วยกันนั่นแหละ เพราะดวงมึงก็น่าจะตกพอกับนังอัณ” พลว่า ทำหน้าเอือมนิดๆ

เพราะเป็นวันหยุด หลังจากไปทำบุญในช่วงสายกับพลและนุ่ม พร้อมกินมื้อเที่ยงข้างนอกมาเรียบร้อย ในตอนบ่ายอัณชญาก็ใช้เวลากับการทำการบ้านและอ่านหนังสือ กระทั่งบ่ายแก่ๆ แดดรอนแสง เธอจึงไปรดน้ำต้นไม้ตามหน้าที่ที่ได้รับมา

บริเวณที่รับผิดชอบก็ห่างจากตึกใหญ่พอสมควร แต่ก็ใกล้รั้วต้นไม้ที่เป็นอาณาเขตของตึกส้ม มีประตูเข้าออกด้านหน้าอยู่คนละรั้วกับตึกใหญ่ เหมือนเป็นเขตแดนที่แยกจากกัน ซึ่งมีเพียงซุ้มไม้เลื้อยเป็นประตูข้ามไปยังบ้านทั้งสองหลัง

นุ่มบอกกับเธอว่า คนตึกส้มไม่ได้รับอนุญาตเข้ามาในเขตตึกใหญ่ คนตึกใหญ่ก็เช่นกัน ห้ามเข้ามาในบริเวณตึกส้ม ยกเว้นคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น ซึ่งล้วนแต่เป็นคนรับใช้ แต่จะว่าไป บ้านหลังนี้มีเจ้านายเพียงคนเดียว ที่เหลือก็เป็นคนรับใช้ทั้งหมด ยกเว้นเธอ เพราะฉะนั้นเธอก็น่าจะเป็นคนเดียวที่เข้าเขตพื้นที่ตึกส้มไม่ได้

ขณะรดน้ำอยู่บริเวณนั้น อัณชญาก็ได้ยินเสียงวี้ดว้าย ประสานเสียงหัวเราะครื้นเครง จึงแอบชะโงกหน้าเลยซุ้มดอกไม้เข้าไป เห็นกลุ่มสาวสวยทั้งหลายอยู่ในชุดบิกินีกำลังเล่นน้ำในสระอย่างสนุกสนาน เห็นเจ้านายคนเดียวของบ้านอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำขาสั้น นั่งเอนบนหลังบนเก้าอี้ชายหาดด้วยท่าทีสบาย ใบหน้าหล่อเหลาราวฟ้าประทานนั้นดูผ่อนคลายและมีรอยยิ้มประดับ

เพิ่งเคยเห็นนายยิ้มครั้งแรก หล่ออยู่แล้วก็หล่อขึ้นไปอีก เสียดายเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ นายไม่เคยยิ้มแบบนี้เลย

ก็แหงสินะ เธอเป็นนางบำเรอที่เขาไม่ชอบ

รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่อมีสาวสวยเซ็กซี่รูปร่างอ้อนแอ้น แต่นมทะลักล้นนั่งบนตักของเขา ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มราวกับโลกนี้มีแค่เพียงเรา ทั้งที่มีสาวอีกหกคนกำลังเล่นน้ำในสระอย่างเพลิดเพลิน

นอกจากหน้าร้อนผ่าวแล้ว ท้องไส้ก็ปั่นป่วนเหมือนมีพายุโซนร้อนพัดผ่าน เมื่อเห็นมือใหญ่ของผู้เป็นนายเอื้อมไปขย้ำหน้าอกขนาดมหึมาของหญิงสาวบนตัก

แต่ในขณะเพลิดเพลินกับฉากวาบหวิวที่ได้เห็นแบบสดๆ นั้น ก็มีแรงกระแทกจากเบื้องหลัง พร้อมด้วยเสียง

“เฮ้ย ว๊าย กรี๊ดดดด”

ใครบางคนเดินมาสะดุดร่างเธอ นอกจากเสียงร้องด้วยความตกใจ ก็ตามมาด้วยเสียงแก้วชามหล่นลงพื้น อัณชญาเมื่อได้ยินเสียงร้องก็ตกใจเช่นกัน หันสายยางที่มีน้ำไหลอยู่ก็พุ่งรดไปยังผู้มาใหม่ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นสาวใช้จากตึกใหญ่ ถือถาดอาหารว่างมาให้เจ้านายที่ตึกส้ม

ทำให้เสียงดังไปทั่วบริเวณ เรียกผู้คนที่อยู่บริเวณสระหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่นาย

“นังอัณ แกทำบ้าอะไรเนี่ย!” แนน น้องสาวของนุ่มนั่นเอง คือสาวใช้ผู้โชคร้าย

“พี่แนน อัณขอโทษ” อัณชญาถึงกับยกมือไหว้ด้วยความกลัว ไม่ได้กลัวแนน แต่กลัวเจ้านายที่กำลังตรงดิ่งมาหา ที่ตอนนี้อยู่ในชุดคลุมสีขาว

“ของว่างเจ้านายหกหมดแล้ว ตายแน่ๆ” แนนพูดสีหน้าไม่สู้ดี

“เกิดอะไรขึ้น!” เสียงห้าวดุดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินมาหยุดตรงหน้าสองสาว

“ก็นังอัณน่ะสิ มาทำลับๆ ล่อๆ ตรงทางเข้า แนนเดินมาก็ไม่ทันมองชนมันเข้า และมันก็ฉีดน้ำใส่ แนนเลยทำถาดของว่างหลุดมือ” แนนรายงานเจ้านาย ขณะอัณชญาก้มหน้างุด หลังจากวิ่งไปปิดก็อกน้ำ จากนั้นก็พึมพำพร้อมยกมือไหว้

“หนูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำถาดของว่างหก”

“แนน เก็บของไปตึกใหญ่ และเอาของว่างชุดใหม่ไปที่ห้องหนังสือ”

“ค่ะ” แนนก้มลงเก็บข้าวของที่เกลื่อนพื้น แล้วเดินลิ่วกลับตึกใหญ่

“มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ แถวนี้!” ชินภพตวาดถามเด็กสาวที่ยังมีท่าทีหวาดกลัวเขา

“หนูมารดน้ำต้นไม้แถวนี้”

“แค่รดน้ำต้นไม้แน่นะ!”

“คือหนูไม่เคยเห็นตึกส้ม หนูก็เลย...เอ่อ แค่ชะโงกหน้าดูหน่อยเดียวเอง” เธอสารภาพความจริง...แบบไม่จริง

“อ๋อ อยากรู้อยากเห็นมากสินะ!”

“หนูแค่บังเอิญเห็น ไม่ได้ตั้งใจดู” สารภาพที่ใกล้ความจริงมากที่สุด

“เป็นเด็กไม่อยู่ส่วนเด็ก เอางี้นะ ต่อไปนี้ หลังจากกลับโรงเรียน เธออยู่แต่บนบ้านและรอบๆ เรือนพักตัวเองนั่นแหละ ไม่ต้องทำห่าอะไรทั้งนั้น และจำไว้ให้ดี อย่าเอาหน้ามาให้ฉันเห็นอีก!”

ชินภพตะเบ็งเสียงใส่อย่างเกรี้ยวกราด เดินตรงดิ่งกลับตึกใหญ่ เพราะหมดอารมณ์สนุกกับสาวๆ แล้ว

อัณชญามองตามร่างสูงของนายกระทั่งลับสายตา ก่อนจะเดินกลับเรือนพักด้วยสีหน้าหงอยๆ อาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วนั่งน้ำตาซึมอยู่ในห้อง กระทั่งเย็น นุ่มก็เอาอาหารจากตึกใหญ่มากินด้วยกัน

“นังแนนมันเล่าให้พี่ฟังแล้ว เฮ้อ ดวงตกของจริง อุตส่าห์ไปทำบุญแล้วนะ เอาเป็นว่า ช่วงนี้อัณก็เก็บเนื้อเก็บตัวหน่อยแล้วกัน อย่าเผลอเอาหน้าไปให้นายเห็นอีก”

“ค่ะ” อัณชญารับคำเสียงแผ่ว ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก อาหารก็อร่อยเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เธอกินได้น้อย

“กินเยอะๆ ไม่ต้องเสียใจไปหรอก วันหนึ่งถ้าอัณอายุครบยี่สิบ นายอาจอยากจะเรียกอัณเข้าไปหาก็ได้”

“จริงๆ เหรอคะ”

“อือ อะไรมันก็เกิดขึ้นทั้งนั้น อัณก็ออกจะสวย น่ารักขนาดนี้ กินๆ เข้าไป” นุ่มให้ความหวัง จนเด็กสาวเริ่มมีสีหน้าดีขึ้น ก็ตักอาหารใส่จานให้

อีกฝ่ายกินต่อ กระทั่งกินหมดจาน

“ท่าทางจะตกหลุมรักนายแล้วสินะ” นุ่มเปรยเบาๆ ไม่ได้ตั้งใจจะถาม

“เปล่า หนูแค่อยากอยู่บ้านนี้ต่อไป

“อยู่ในตำแหน่งนางบำเรอตลอดชีวิตนี่นะ”

“ตำแหน่งไหนก็ได้ หนูแค่ไม่อยากออกไปจากบ้านนี้ เพราะหนูไม่อยากโดนพ่อขายให้คนอื่น”

“ก็เก็บเงินเยอะๆ แล้วหนีไปอยู่ที่อื่นก็ได้ เว้นแต่อัณอยากอยู่ที่นี่ เพราะตกหลุมรักนายเข้าแล้ว”

“ไม่หรอก” ตอบเสียงแผ่วเหมือนไม่แน่ใจ เพราะทั้งชีวิตก็ยังไม่เคยตกหลุมรักใคร มีหนุ่มๆ มากิ๊กบ้าง ตามประสาเด็ก แต่อัณชญามั่นใจเธอยังไม่เคยตกหลุมรักใครจริงจัง

แต่ยอมรับว่า ชินภพทำให้ใจสั่น เพียงแค่เขามองมา หรือแค่เธอมองเขา และทำให้หน้าร้อนผ่าวเพียงแค่เห็นร่างเปลือยของเขา รวมทั้งฉากจูบเร่าร้อนของเขากับผู้หญิงของเขา

ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอ จะเป็นยังไงนะ

:::::::::::::::::::

เพ้อมากลูกสาว 555