หยางอี้คังรู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าหยางค่อนข้างใจน้อย มีนิสัยดื้อรั้น อีกทั้งคอยเจ้ากี้เจ้าการชีวิตลูกหลานเสมอ และเขาซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กที่ยังไม่ยอมตบแต่งสตรีคนใดเข้าบ้าน ยิ่งสร้างความร้อนอกร้อนใจให้นางเสมอมา
“ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่ลูกอี้”
“จวนจะสามสิบแล้วขอรับ”
“สามสิบ! สวรรค์โปรดเมตตา!”
หยางอี้คังยิ้มให้มารดา นางโวยวายเก่ง แสดงอาการเหมือนเรื่องที่เขากล่าวใหญ่โตราวกับมีข้าศึกล้อมบ้านหลังนี้ทั้งสี่ทิศ
“เฮ้อ ถ้าหากเจ้ามีบุตรป่านนี้คงโตพอเตรียมตัวเข้าสอบเป็นขุนนางแล้วกระมัง”
“ข้ายังอยากครองตัวเป็นโสดอีกสักห้าปีสิบปี ผู้ชายวัยสี่สิบก็ยังไม่แก่เกินไปท่านแม่”
“อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ ก่อนตายพ่อของเจ้าฝากฝังไว้อย่างไร ลูกชายคนเดียวของตระกูล หลานคนเดียวก็ยังไม่มีให้แม่อุ้มชู เจ้าคิดให้ดีเถอะอี้คัง เจ้าเป็นแม่ทัพที่มีอนาคตยาวไกล หากไม่มีหลังบ้านคอยสนับสนุนมันย่อมไม่สมควร ไม่สมควรจริงๆ” หญิงชร
