“โอ้ คุณหนู ท่านควรระวัง เขาว่าหากหนามของเหมยกุ้ยฮวาไม่ลืมรักตำนิ้วจะเกิดเรื่องร้าย” เด็กหญิงขายดอกไม้กล่าวเตือน
“เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเรื่องอัปมงคลเช่นนี้” นางฝูตวาดใส่พลางชี้หน้าเด็กหญิงอย่างเหลืออด
“ข้าพูดความจริง ดอกไม้นี้ให้ทั้งโชคและลาภ ขึ้นอยู่กับว่าผู้รับมีวาสนาเช่นใด”
“ละ แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้นำมันมามอบให้แก่คุณหนูของข้า” ฝูสังหรณ์ใจไม่ดี
“ข้ารับจ้างทำงานไปทั่ว ผู้ใดจ้างก็ทำทั้งนั้น”
“ยังกล้าปากดี เจ้าจะบอกได้หรือไม่ว่าใครจ้างวานให้เด็กเล็กอย่างเจ้าทำเรื่องเลวทราม” บ่าวรับใช้ซูกุ้ยฟางซักต่อ
“ข้ามิได้เลวทรามอันใดเลยนางบ่าวเฒ่า สกุลซูต่างหากที่ไม่ยอมทำตามสัญญา ดังนั้นอย่าคิดว่าเมื่อท่านแม่ทัพซื้อตัวไปเป็นหญิงอุ่นเตียงแล้วจะอยู่รอดปลอดภัยได้ ชาตินี้ยาถอนพิษเดียวที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ก็คือคุณหนูของเจ้าต้องประสบแต่ความสุข ห้ามตกอยู่ในเรื่องเศร้าหมอง วันใดหากเสียน้ำตาขึ้นมาอาการ
