ประตูห้องที่ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงทอดถอนหายใจอย่างคนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรดังออกมาทำให้วารุณีที่ยืนอยู่ชิดติดประตูหันมองเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะยิ่งแย่ลงเมื่อลูกชายคนเดียวส่งเสียงห้วนๆ ออกมา อย่างไม่ดูสักนิดว่าแม่มาเพียงลำพังหรือมีใครตามมาด้วย
“แม่จะมาบ่นอะไรอีกล่ะ ขึ้นฉ่ายไม่มีเวลาว่างมากนักหรอกนะ จะว่าอะไรก็ว่ามาเลย”
“นี่น้าเองขึ้นฉ่าย ไม่ใช่แม่เรา”
“อ้าว... น้าภูเองเหรอครับ ขึ้นฉ่ายขอโทษครับ ขึ้นฉ่ายคิดว่าแม่”
เสียงเด็กรุ่นหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด ทำให้ทิเบตรู้อย่างหนึ่งว่า ขึ้นฉ่ายคงกล้าแสดงความก้าวร้าวกับวารุณีคนเดียวเท่านั้น แต่กับคนอื่นเขาก็ยังมีความอ่อนน้อมอยู่เหมือนเดิม
“เอ่อ... น้าภูมาหาแม่เหรอครับ”
“ไม่ น้ามาหาขึ้นฉ่ายนั่นแหละ”
“มาหาขึ้นฉ่าย”
“ใช่ แต่ก่อนอื่น ขอน้าชมห้องหน
