เช้าวันใหม่ของทิเบตไม่สดใสเท่าที่ควรเพราะกว่าจะทำใจให้ข่มตาหลับได้ก็เข้าไปเกือบค่อนรุ่ง เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะสิ่งที่บงกชทำมันวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเขาไปหมด ไม่ว่าเตียงนอนที่ให้ความรู้สึกว่าหมอนนุ่มขึ้น ผ้าห่มอุ่นขึ้น ทั้งที่ก็เตียงเดิม ที่นอนเดิม หมอนเดิม และผ้าห่มเดิมๆ หรือจะห้องน้ำที่มีคนเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้อาบ มีคนบีบยาสีฟันใส่แปรงวางไว้ให้ มีผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดตัวที่จัดทำเป็นระเบียบเรียบร้อย
แม้แต่ห้องแต่งตัวที่เสื้อผ้าจะถูกจัดอยู่ในตู้ใบเดิม แต่เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรที่แปลกแตกต่างไปกว่าเดิม หรือจริงๆ แล้วที่แปลกนั้นคือตัวเขาเอง แววตาคมเข้มของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาเห็นอยู่ในบานกระจกใหญ่นั่นแปลกไป
“ไม่น่า... นายไม่ใช่คนมีรสนิยมแบบนั้น”
“ใครว่าล่ะ... ของแปลกน่ะ นายชอบนี่ พวกแม่สาวลูกครึ่งผิวสีไง ลองทีไรนายติดใจทุกที”
“นั่นมันไม่เหมือนกัน นี่... นี
