อันรดาเหลือบมองภามด้วยสีหน้าว่างเปล่า “คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันรู้ตัวเมื่อช้าไป” ต่อให้เรื่องในคืนนั้นเป็นร่องรอยอันดำมืดในใจของเธอ ทว่ามันก็เป็นสิ่งที่ผ่านไปแล้ว อันรดาจึงพยายามอย่างที่สุดในการทำใจยอมรับมัน อย่างน้อยการทำเหมือนว่านั่นไม่ใช่เรื่องของตัวเองคงปลอบประโลมเธอได้บ้าง ฉะนั้นการกล่าวถึงทิยากรในประโยคถัดมาจึงไม่หลงเหลือความสนิทสนมเฉกเช่นในอดีต “ทิยากรปฏิเสธทุกอย่างรวมทั้งเรื่องที่เธอพาฉันเข้าไปในห้องของคุณด้วย ฉันพยายามอธิบายกับพ่อ แต่เขาไม่เคยฟังฉันเลย ฉันทำตัวดีมาตลอด แม้แต่ความคิดที่จะนอนกับเจนภพก็ไม่เคยมี”
ทว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยามที่คิดว่าเธอโง่จนโดนหลอก ลมหายใจถึงกับติดขัดขึ้นมาทันควัน “ถ้า… เป็นผู้ชายคนอื่น…”
เธอหันไปหาภาม “สิ่งที่ฉันกำลังจะพูดก็คือ ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คุณ ฉันจะโชคร้ายมากแค่ไหน ฉันโชคดีที่เป็นคุณ ถ้า…”
“ผมเข้าใจ” ภามบอกเธอ “มันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้”
