ภามส่ายศีรษะแล้วส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “ผู้หญิงคนนั้นท่าจะสติไม่ดี คุณว่าไหม?” ตามด้วยประโยคที่ว่า “ภาม โบฟอร์ด จิรวิวัฒนกุลได้เงินค่าบริการหนึ่งพันบาทต่อคืน ถามจริง? ผมคืออะไรแมงดาราคาถูกงั้นเหรอ?”
อันรดาลุกขึ้นยืนพลางกอดกระเป๋าแน่น ท่าทางลุกลี้ลุกลนราวกับคนต้องการหนีความผิด หญิงสาวแน่ใจแล้วว่าเขาต้องการอะไร ความขุ่นเคืองปรากฏในแววตาของเขาชัดเจนถึงเพียงนี้ยังต้องถามอีกหรือ “ท่านประธาน ฉันแน่ใจว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย บางทีมันอาจเป็นแค่ความเข้าใจผิด ฉัน... ฉันไปดีกว่าค่ะท่านประธาน”
หญิงสาวรีบวิ่งออกไปโดยไม่มีแม้แต่การกล่าวลา ก้าวเท้าผ่านบรรดาเลขานุการหน้าห้องโดยไม่คิดจะเหลือบแลประหนึ่งกำลังหนีไฟไหม้ กดปุ่มเรียกลิฟต์ย้ำ ๆ กระทั่งมันเปิดออก ตอนอยู่ในลิฟต์เธอก็เดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น เขาคงโกรธเธอที่ทิ้งแบงก์พันให้เขา แต่ภามรู้มานานแค่ไหนแล้ว? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจ้างเธอ? เพื่อแก้แค้น?
