งานเลี้ยงเริ่มมาสักพักแล้ว รถม้าเพิ่งมาถึงเสิ่นผู่เย่วมีเหงื่อซึมหลังจากได้ยินบทสนทนาของสวีไค่เฉิงกับหนานกงเยี่ยในรถก่อนหน้าที่จะลงรถม้ามา
"ตามหาโรงพิมพ์เจอหรือยังใต้เท้าสวี"
"ยังพ่ะย่ะค่ะ แต่เก็บหนังสือหมดทุกเล่มแล้ว คนเขียนนิยายเรื่องนี้ช่างจินตนาการยิ่งนัก กระหม่อมแล่เนื้อคนผู้นี้แน่ๆหากรู้ตัว"
"ท่านว่าเป็นสตรีหรือบุรุษที่เขียนออกมาภาพวาดเหล่านั้นช่างเสมือนจริงยิ่งนัก เอาเวลาไปนั่งเฝ้าบุรุษเสพสมกันหรือไรถึงรู้ดีนัก" หนานกงเยี่ยเอ่ย
สวีไค่เฉิงเห็นเสิ่นผู่เย่วเหงื่อซึมใบหน้าก็ซับให้ ก่อนจะเชยคางนางแล้วกระซิบ
"หากไม่อยากเจอพวกเขา แค่ทักทายอวยพรท่านปู่พี่ก็พอ เดี๋ยวพี่พากลับดีไหมเย่วเอ๋อร์ของพี่หื้ม"
หนานกงเยี่ยกระแอม เขายังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไอ้เด็กบ้านี่จะคลั่งรักอะไรนักหนา
หนานกงเยี่ยลงจากรถม้าไปก่อนแต่ก็ได้ยินคำถามจากเสิ่นผู่เย่ว
"พี่ไค่เฉิง หนังสือเล่มนั้นร้ายแรงจนถึงขนาดไหนหร
