จากนั้นนางก็หลับไปจนกระทั่งซีอานจนเข้าเขตถึงหมู่บ้านเหมาซานรถม้าจอดตรงบ้านอิฐหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม่ใหญ่มากมีห้าห้องหนึ่งหลัง สามห้องอีกหนึ่งหลัง เว่ยถิงเรียกหลินผู่เย่ว
"คุณหนูถึงแล้วขอรับตื่อเถอะ แม่นมหม่ามารับท่านแล้ว"
หลินผู่เย่วลืมตา เห็นร่างของหญิงชายชราสองคนเดินมาหาปาดน้ำตา เรียกหานาง
"คุณหนูท่านมาแล้ว บ่าวรอตั้งแต่เมื่อวานคิดว่าปีนี้ท่านอาจมาไม่ได้เสียอีก"
"ท่านย่าหม่าท่านปู่หม่า คิดถึงข้าหรือไม่"
หลินผู่เย่วเดิไปกอดคนชราทั้งสอง แม่นมหม่าลูบหัวนางอย่างรักใคร่ ก่อนจะมองไปยังอีกคนที่ลงมาจากรถม้า
"คุณหนูไม่ทราบว่าเขาคือ"
"คุณชายน้อยสวีไค่เฉิงน่ะ บุตรชายท่านป้าสวีท่านย่าหม่าจำได้หรือไม่" แม่นมหม่านึกอยู่นาน
"อ้อที่แท้คุณชายน้อยใจดีคนนั้น จำบ่าวได้หรือไม่เจ้าคะ ตอนนั้นบ่าวหกล้มท่านมาพยุงแล้วบอกว่าไม่เจ็บนะท่านจะเป่าให้ เวลาช่างผ่านไปเร็ว ตอนเด็กรูปงามนักโตมายิ่งสง่าผ่าเผย" สวีไค่เ
