หนานกงเยี่ยกอดจางซูฉีหลับไปแล้วแต่มีชายชรากำลังจะร้องไห้อยู่ข้างเตียงพวกเขา
"หลับๆอีกแล้ว เทพสงครามช่วยทำให้เทพบุปผาเป็นของท่านสักทีเถอะ ท่านจะนอนอะไรนักหนา มีเซียนรอจุติในครรภ์นางอยู่นะ ข้าจะได้เสร็จงานสักที เทพบุพเพท่านเอาด้ายแดงมัดพวกเขาติดกันเลยได้ไหม"
เทพชะตาหันไปหาเขาส่งสายตาอ้อนวอน
"เป็นเพราะท่านแหละ ส่งนางไปเกิดอีกที่ กว่าจะตามหานางเจอ กว่าจะเอาจิตวิญญาณของนางมาได้ก็ปาไปหลายวันแล้ว"
"เราทำแบบหญิงคนนั้นดีไหม ที่นางช่วยลูกชายนางเข้าหอ ข้าไม่อยากไปเฝ้าสระบัวที่ตำหนักประจิมนะ"
"ไม่ได้ ท่านลืมแล้วหรือว่าพวกเขาต้องมีความรักใคร่ต่อกันน่ะ นี่พูดตรงๆนะข้าไม่น่าคบท่านเป็นเพื่อนแต่แรกเลยจริงๆเทพชะตา ตาแก่อย่างท่านอยู่มาหลายแสนปียังขี้โวยวาย ทำงานพลาดแล้วก็มาให้คนอื่นช่วยตลอด งานของข้าจบตั้งแต่ผูกด้ายแดงให้พวกเขาแล้ว ยังต้องมาตามช่วยงานท่านอีก"
"แต่ว่าท่านดูสิ ขนาดนี้แล้วยังปล่อยให
