จางซูฉีกำลังจะนอนหนานกงเยี่ยก็มาถึง สีหน้าดูเนือยๆมาถึงก็กอดนางไม่พูดไม่จาฝังใบหน้ากับซอกคอนาง
จางซูฉีรู้สึกชื้นๆนางจะผลักเขาออกแต่หนานกงเยี่ยไม่ยอมเขายังคงซุกกับอกอุ่นอีกเขาร้องไห้หรือ
คนที่เอาแต่ใจ คนที่ใครๆก็เกรงกลัวกำลังซบอกนางร้องไห้ จางซูฉีลูบหลังเขา
"เยี่ยอ๋องบรรทมเถอะเพคะ ดึกแล้วเดี๋ยวจะป่วยได้"
หนานกงเยี่ยปล่อยนางก่อนจะหันหลังให้ จางซูฉีถอนหายใจก่อนจะกอดเขาจากด้านหลังก่อนจะเอ่ยเบาๆ
"ท่านอ๋อง คนเราทุกคนย่อมมีเวลาที่ตนเองอ่อนแอไว้ใจหม่อมฉันไหมเพคะ"
หนานกงเยี่ยพลิกกลับมาหานาง ในตาแดงจางซูฉีลูบใบหน้าเขาก่อนจะเขยิบเข้าใกล้ซุกหน้ากับอกเขา แขนเรียวกอดเอวเขาไว้
"นอนเถอะเพคะ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็อย่าได้คิด สิ่งใดที่ยังไม่เกิดก็อย่ากังวลเลย อย่าลืมว่าพระองค์ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย"
หนานกงเยี่ยจูบนางเนิ่นนาน เขาอ้างว้างจนกลายเป็นคนหนาวเหน็บใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกถึงความเย็นชา
มีเพียงน
