“ตกลงเธออยากให้ฉันช่วยหางานหรือหาผัวให้ล่ะบัวผัน หรือเธอจะออกไปจากบ้านหลังนี้แต่โดยดี” บัวชมพูถามย้ำเสียงเยียบเย็น จ้องมองบัวผันอย่างต้องการคำตอบ เจอขู่ไปขนาดนี้ คงยอมออกไปจากบ้านหลังนี้แต่โดยดี
“ฉะ...ฉันยอมออกไปจากบ้านหลังนี้” บัวผันตัดสินใจบอกในที่สุด ใครจะโง่เลือกข้อเสนอแบบนั้น
“ฉันหวังว่าเธอจะออกไปจากบ้านนี้ก่อนค่ำนะบัวผัน ถ้าเธอยังขืนโยกโย้ เปลี่ยนคำพูด ไม่ยอมไป รับประกันได้เลย เธอได้เห็นนรกแน่”
“ฉันไม่โยกโย้หรอก ฉันจะรีบออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด”
“ดีมาก เธอตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็รีบเก็บเสื้อผ้า แล้วออกไปจากที่นี่ซะ”
“ค่ะ” บัวผันรับคำอย่างหวาดกลัวกับคำขู่ของเจ้านายสาว
“ป้าพลับพลึงเก็บศพหลานสาวป้าไปด้วยนะคะ”
หญิงสาวหันไปบอกนางพลับพลึงด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิมและเพียงพริบตาเดียวเท่านั้นร่างของบัวผันก็นอนแน่นิ่งลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
นางพลับพลึงถึงกับพูดไม่ออก ก่อนอ้าปากค้าง
