ตอนที่ 01 กลั่นแกล้ง
1296 คำ
EP01
@โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง
"อึก…ชะ…ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกไหม ช่วยเราด้วย" น้ำเสียงสั่นเครือร้องขอความช่วยเหลือเธอถูกขังอยู่ในห้องนํ้าของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วของขวัญถูกขังไว้ตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้วกลุ่มต้นเหตุก็ไม่มีวี่แววจะกลับมาอีกเลย
"มีใครได้ยินไหมคะ…"
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เด็กสาววัยสิบหกปีพยายามใช้แขนทั้งสองข้างทุบประตูห้องนํ้าแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินหรือไม่ก็ไม่คิดอยากจะเข้ามายุ่ง เธอทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครกแล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลพรากอาบพวงแก้มเนียนใส
มือยกขึ้นถอดแว่นตาหนาออกแล้วปิดหน้าปล่อยโฮออกมา ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวังคืนนี้คงไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ คงถูกขังอยู่แบบนี้จนถึงเช้า หญิงสาวได้แต่คิดเพียงลำพัง ควรจะชินได้แล้วกับการถูกกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่เคยชินเลยสักที
หลายชั่วโมงต่อมา…
แกร๊ก…
"หนู"
"…"
"หนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานอนอยู่แบบนี้ล่ะลูก" แรงสะกิดจากมือของป้าแม่บ้านแตะลงที่บ่าทำให้ของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเหลือบมองบริเวณรอบแล้วกอดกระเป๋าตนเองแน่น
"…"
"โดนแกล้งอีกแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ" ใบหน้าซีดเผือดจากการนั่งตัวเปียกทั้งคืนพยักตอบ ก่อนจะถูกขังของขวัญโดนกลุ่มอันธพาลเทนํ้าแช่เเข็งใส่ร่างกายแล้วนำมาขังในห้องน้ำ
"ทำไมคนพวกนั้นถึงชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบนี้กันนะ" ป้าวันเพ็ญเป็นแม่บ้านของที่นี้ เธอมักจะเห็นของขวัญถูกแกล้งแบบนี้อยู่ตลอด
"หนูขอตัวก่อนนะคะ" ของขวัญก้มหน้าหงุดแล้วกอดกระเป๋าตนเองไว้แน่น เธอหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าป้าแม่บ้านออกมา
"เดี๋ยวหนูขวัญ"
"คะป้าวัน" ร่างกายหยุดแน่นิ่งแล้วหันกลับมามอง
"ดูสีหน้าคงจะไม่สบายด้วย เอายาไปทานนะ" วันเพ็ญหยิบยาลดไข้ออกมาจากถุงผ้ากันเปื้อนแล้วยัดใส่มือบาง
"ขอบคุณค่ะ" ดวงตาหมองเศร้าหลุบมองแล้วรับยาเอาไว้ เธอรีบเดินออกมาจากบริเวณห้องนํ้าชั้นล่างของตึกเพื่อจะกลับห้องพักของตนเองเพราะตอนนี้คนยังเริ่มมาเรียนไม่เยอะกันเท่าไหร่
ในขณะที่กำลังเดินกอดกระเป๋าตนเองแน่นเสียงแอปพลิเคชันชื่อดังก็เด้งเข้ามา มือเรียวจึงหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่หวาดกลัวมากที่สุด
อันธพาล (+2)
: มาหลังตึกวิทย์สร้างใหม่
: อย่าให้ตาม
ของขวัญบีบโทรศัพท์ในมือแน่นเธอยืนตัวสั่นเทากำลังลังเลว่าจะไปดีรึเปล่าและเธอก็คงปฏิเสธคำสั่งของ 'เมฆา' ไม่ได้ หากไม่ไปคงต้องถูกแกล้งต่อหน้าคนอื่นและคงโดนหนักกว่าเดิมสองเท่า เพราะงั้นเด็กสาวจึงตัดสินใจที่จะไปหาเมฆาอย่างที่เขาบอก
คนตัวเล็กเดินมายังตึกวิทย์สร้างใหม่ มือยังคงบีบสายกระเป๋าเอาไว้แน่น เธอหยุดแน่นิ่งแล้วเงยหน้ามองกลุ่มรุ่นพี่มอหกราวเจ็ดคนที่กำลังยืนบางคนก็นั่ง เจ้าของคำสั่งจับจ้องมาที่เธอ เขากำลังสูบบุหรี่ด้วยท่าทางแน่นิ่ง
"พวกพี่เรียกหนูมา มะ…มีอะไรรึเปล่าคะ"
"แล้วคิดว่าเรียกมาทำอะไรล่ะ?" นนท์เป็นคนถาม ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท เขาเป็นคนทำตามคำสั่งจากเมฆาอีกที
"…"
"เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายดีไหม ดูดิ…หน้าซีดเชียว" นนท์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วใช้มือตบเข้าที่แก้มเบาๆ
"จะแกล้งอะไรหนูอีก…" ของขวัญถามออกไปเสียงสั่น ลำพังตอนนี้ร่างกายของเธอก็แทบทรุดลงบนพื้นอยู่แล้ว
"นั่นสิ แกล้งดีไรวะคุณเมธ"
"…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบยํ่าให้เละ ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้นนท์หลีกทางแล้วตนเองก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญแทน "จับตัวมัน"
"เห้ย…จัดการ" นนท์พยักหน้าบอกลูกน้องสองคนให้เข้าไปจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ของขวัญพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลร่างกายถูกจับเอาไว้แน่นจนกระทั่งถูกกดตัวให้นั่งพับขาลงบนพื้น
"ทำไรก็ได้ ให้กูพอใจ" เมฆาหันไปสั่งกับนนท์ก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้มานั่งมองการถูกกลั่นแกล้งของของขวัญ
"งานถนัดเลย" นนท์ยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดถ่ายวิดีโอ
"เอาไงดีว่ะ ให้มันทำไร" บอมคนที่จับตัวของขวัญเอาไว้ถาม
"ไหนลองปลดกระดุมเสื้อหน่อยสิแม่สาวน้อย โตเต็มวัยรึยัง" นนท์สั่งแล้วซูมกล้องไปที่ใบหน้าของขวัญ เธอหลบสายตาแล้วกดปากตนเองเอาไว้แน่น
"…"
"ทำไมไม่ยอมทำล่ะ หรืออยากโดนหนักกว่านี้ งั้นก็จะจัดให้"
"…" ของขวัญได้แต่นั่งหวาดกลัว เธออดกลั้นจนหยาดน้ำตามันไหลออกอาบพวงแก้ม เด็กสาวหมดหนทางมือบางยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อนักเรียนแขนยาวออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า เธอถูกกลั่นแกล้งแบบนี้มาตั้งแต่มอสองแล้วหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นตายไปชีวิตก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น
"แบบนั้นแหละ ปลดให้มันหมดสิ"
"หยุดถ่ายสักที หนูขอร้อง…" ใบหน้าเปียกชุ่มร่างกายสะอื้นรํ่าไห้ รู้ว่าการขอร้องของตนเองมันไร้ประโยชน์แต่ก็ยังพูดมันออกไป
"จะหยุดได้ไง กำลังสนุกเลย"
"…" เด็กสาวก้มหน้าหลบกล้องต่อเธออับอายจนไม่กล้าแม่แต่จะเงยหน้า เปลือกตาหลับแน่น ภาพแววตาเฉยชาของเมฆายังสอดแทรกในห้วงความคิด เขานั่งมองโดยไม่แสดงอาการอะไรออกมา ก่อนที่มือหนาจะหยิบบุหรี่มวลใหม่ขึ้นมาจุดสูบ
"จับหน้ามันเงยขึ้นดิ ให้เห็นชัดๆหน่อย"
"อื้อ!" สิ้นเสียงสั่งของนนท์คางมนก็ถูกจับเงยขึ้น เธอถูกถ่ายคลิปและวิดีโอเอาไว้ทั้งน้ำตา บรรยากาศบนตึกวิทย์ใหม่ไม่มีคนเพ่นพ่านเพราะเป็นเขตก่อสร้างอยู่ พักนี้พวกเขาจึงมักพาของขวัญมากลั่นแกล้งที่นี้
"แม่งนมโคตรใหญ่เลยว่ะ ซ่อนรูปฉิบหาย" บอมพูด ในขณะที่สายตาหื่นกามกำลังจ้องมองหน้าอกที่ถูกปิดโดยบราเชียเอาไว้
"จริงด้วย…" นนท์พยักหน้ารับ คอยกลั่นแกล้งของขวัญมาตลอดไม่เคยคิดว่าร่างกายของเธอจะโตกว่าวัยขนาดนี้
"จัดไหม"
"คุณเมดไม่ได้สั่ง"
"ก็ลากมันไปดิ" สองคนกระซิบกันมันทำให้ของขวัญได้ยินทุกอย่างชัดเจน มือหนาของผู้ชายคนนั้นกำลังล้วงลงที่ร่องอกสวยแต่ก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาเมื่อมีมีดเล่มเล็กลอยมาปักข้อมือ
ปัก!
"โอ๊ย!"
"อะไรที่กูไม่ได้สั่งอย่าเสนอหน้าทำ" มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกแล้วพูด เขาหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหม่แล้วเดินออกมาทำให้อีกคนที่เหลือเดินตามหลัง นั้นเป็นสัญญาณแล้วว่าเขาหมดสนุกกับการแกล้งของขวัญครั้งนี้ ก่อนจะเดินผ่านคนตัวเล็กก็ไม่วายเหยียบยํ่าหลังมือบางด้วยการกระทำป่าเถื่อน…
•••
#เมฆาอย่าร้าย
จะมีตอนมหาลัยอยู่น้าอันนี้เกริ่นจุดเริ่มต้นก่อน แล้วเจอกันคับ ฝากทิ้งคอมเมนท์ให้ด้วยน้า~
- ผู้เขียน
