EP.06 นวลนาง - ไม่เต็มใจแต่ไม่มีทางเลือก
967 คำ
คำว่า ‘ขืนใจ’ ส่งผลให้ทั่วทั้งร่างสั่นจนหล่อนห้ามตัวเองไม่ได้ มือไม้สั่นจนต้องกุมเข้าหากันแน่น
“หนูไม่ได้เต็มใจหรอกจ้ะ แต่หนูไม่มีทางเลือก” นางตอบคนตรงหน้า สบดวงตาคมเข้มไม่หลบ แม้ว่าตอนนี้หล่อนจะเห็นเขาผ่านม่านน้ำตาก็ตาม
“ถ้าสิ่งที่หนูทำมันจะทำให้พ่อแม่มีความสุข ทำให้น้องกินอิ่ม ได้เรียนหนังสือ และทำให้พ่อกำนันเมตตาช่วยปันน้ำไปให้ที่นาของพ่อหนูบ้าง หนูเป็นลูก หนูก็ควรทำไม่ใช่หรือจ๊ะ”
“แล้วเอ็งแน่ใจได้ยังไง ว่าเอ็งจะทำให้ข้าพอใจ”
นางกัดริมฝีปากที่สั่นระริกของตัวเอง หล่อนจะไปรู้ได้ยังไง ว่าแบบไหนผู้ชายถึงจะพอใจ หล่อนไม่เคย
“หนูไม่รู้หรอกจ้ะ หนูไม่เคยทำกับใคร” น้ำเสียงสั่นตามแรงสะอื้น “แต่ไม่ว่าพ่อกำนันต้องการให้หนูทำแบบไหน หนูจะไม่เกี่ยง หนูจะทำทุกอย่าง จนกว่า... จนกว่าพ่อกำนันจะพอใจหนู”
“อืม... เอ็งพูดได้ดี ข้าชอบ... ลุกขึ้นยืน แล้วถอดเสื้อผ้าออกให้หมด”
เหมือนร่างกายจะชาวาบจนนางไม่รับรู้ถึงบรรยากาศรายรอบ ร่างกายของหล่อนราวจะนิ่งขึง เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น แต่หล่อนก็ไม่ลืมว่านี่คือความจริง
ร่างงามระหงของวัยสาวรุ่นลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เพิ่งเข้าใจเวลานี้เองว่าเสื้อผ้าที่น้ามุกเตรียมเอาไว้ให้นั้นไม่ใช่ว่ามันจะสั้นไปหรือว่ายาวไปหรอก แต่ความจริงคือมันคงไม่มีความจำเป็นต้องใช้ เมื่อตอนนี้หล่อนต้องพามันออกไปให้พ้นจากเนื้อตัว
ดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตามองไปที่ทุ่งนาเขียวด้านนอก แสงสีส้มอำลากลายกลับเป็นสีดำทะมึนเข้ามาแทนที่ เหมือนหล่อนในเวลานี้ มือสั่นเทาปลดรังดุมออกทีละเม็ด ก่อนจะรั้งเสื้อออก จากนั้นก็ตามด้วยซิ่นตัวสั้นที่หลุดร่วงลงพื้นอย่างง่ายดาย ทั่วทั้งร่างจึงมีแค่ชุดชั้นในสีชมพูอ่อนตัวใหม่ที่หล่อนเพิ่งดีใจได้สวมเพราะมันสวยและหอมนัก แต่ตอนนี้มันหมดประโยชน์แล้ว
นางร้อนวูบไปทั้งร่างเพราะสายตาคมเข้มของกำนันอัฐยังคงจับจ้อง แต่หล่อนก็จะทำให้สุดทาง ฝ่ามือเอื้อมสัมผัสตะขอเสื้อใน แตะนิ้วมือจะขยับเคลื่อน ทว่า...
“ไม่ต้องถอด เดี๋ยวฉันถอดเอง”
เสียงทรงอำนาจทำให้หล่อนชะงัก มือไม้ราวเกะกะจนหล่อนต้องโอบกอดตัวเองไว้ แล้วหันหนีไปอีกด้าน ครั้งแรกในชีวิตที่หล่อนเปลื้องผ้าต่อหน้าคนอื่น และเป็นคนที่หล่อนกำลังจะมอบสิ่งล้ำค่าให้
“มานั่งนี่”
นางพ่นลมหายใจออกจากปาก เหลือบตามองกำนันอัฐอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ทำตามที่กำนันสั่งโดยดี
ร่างอรชรเกือบเปลือย เดินเข้าไปใกล้ กำนันอัฐเหลือบสายตามองที่ต้นขาของเขา พลางขยับอ้าต้นขาออกเป็นสัญญาณให้หล่อนนั่งลงตรงนั้น แต่หล่อนไม่กล้า
“นั่งลงมา”
“เอ่อ... หนู...”
“ฉันบอกว่าให้นั่ง”
น้ำเสียงเข้มขึ้นทำให้นางค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่ง แต่ไม่ทันใจ
“ว้าย!”
ฝ่ามือแข็งของกำนันอัฐคว้าหมับและกระชากร่างหล่อนลงนั่ง หล่อนนั่งบนต้นขาแต่หัวเข่าหล่อนแทบจะเกยอยู่กับ... บางสิ่งที่แข็งขืนอยู่ในกางเกงสีกากี สิ่งที่หล่อนเคยเห็นของน้องชายคนเล็ก แต่คนตัวโตขนาดนี้ หล่อนไม่เคยเห็นหรอก มันจะยิ่งใหญ่ตามลำตัวของเขาไหม จะยาวเท่าท่อนแขน จะเท่านิ้วหรือฝ่ามือ แต่เท่าที่หัวเข่าหล่อนชนเมื่อครู่ หล่อนว่าต้องใหญ่ไม่ต่ำกว่าท่อนแขนของหล่อนแน่
“ไม่ต้องกลัว เชื่อข้าสิ”
น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นทำให้นางเงยหน้ามองเขา ในระยะที่ห่างกันแค่ลมหายใจรดริน หล่อนเกิดอาการร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยมาก่อน และเมื่อฝ่ามือร้อนเคลื่อนถึงตะขอด้านหลัง หล่อนก็สะดุ้ง
“พ่อกำนัน...”
นางผวาเมื่ออกอวบอิ่มราวจะเด้งออกจากส่วนที่โอบอุ้ม ก่อนกำนันอัฐจะรั้งเสื้อตัวจิ๋วออกทิ้งอย่างไม่ไยดี หล่อนหนาวและร้อนจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่กอดอกตัวเองไว้แน่น แม้จะไม่มิดก็ตาม
“เอามือออก”
ราวคำประกาศิตให้หล่อนรั้งฝ่ามือออกโดยเร็ว
“สวยมาก”
นางร้อนไปทั้งร่างเมื่อได้ยินนั้น และเขินจนอยากเอามือทาบปิดอีกครั้ง แต่กำนันที่รั้งมือหล่อนออกและใช้มือเขาใหญ่สากอุ่นจัดทาบลงไปแทนก็ทำให้หล่อนสะท้าน หล่อนอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าควรพูดคำไหนออกไป เพราะกำนันไม่ได้แค่ทาบฝ่ามือเอาไว้เฉยๆ แต่เขากระชับ บีบ เคล้น และขยี้ปลายนิ้วที่ยอดแข็งขึ้นเป็นไต พลางกระซิบข้างหู
“ไม่ต้องกลัว เชื่อข้าสิ เอ็งจะทำให้ข้ามีความสุข ส่วนเอ็ง... จะค้างอยู่บนสวรรค์จนหาทางกลับมาไม่ได้”
นางหันมองกำนันอัฐอย่างตื่นตระหนกแต่ก่อนจะพูดอะไรออกไปริมฝีปากอุ่นจัดจะฉกวาบเข้ามา นางพยายามเบี่ยงหน้าหลบเพราะตกใจและไม่รู้ว่าควรทำอะไร ทว่าฝ่ามือที่บีบเน้นเต้าอวบกับไรหนวดที่สร้างความสยิวบนริมฝีปากก็ทำให้หล่อนเงอะเงิ่น ทั้งหัวสมองก็ร้องสั่งให้หล่อนทำทุกอย่างที่กำนันพอใจ แต่ที่เขาบอกว่าเขาจะมีความสุขและหล่อนจะค้างอยู่บนสวรรค์นั้นเป็นแบบไหนยังไง หล่อนอยากรู้ มันเริ่มต้นขึ้นแล้วใช่ไหม
- ผู้เขียน
