“พ่อกำนันอ่ะ...” นางได้แต่กัดปากส่งค้อนให้กำนันอัฐ จะต่อว่ามากกว่านี้ก็ไม่ได้ ในเมื่อหล่อนเป็นแค่นางบำเรอ แค่พ่อกำนันเห็นค่าให้หล่อนสุขแล้วสุขอีกนับครั้งไม่ถ้วนก็พอแล้ว แถมยังเมตตาหล่อนกับครอบครัวอีกด้วย หล่อนจะกล้าอะไรที่จะออกฤทธิ์ออกเดช
“เอ็งอยู่กับข้ามาหกเดือนแล้วสินะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ข้ายังไม่เคยให้อะไรเอ็งเป็นชิ้นเป็นอันเลย มีอะไรอยากจะขอมั้ย นอกจากข้าวปลาอาหารที่เอาไปให้ที่บ้านทุกวันน่ะ”
นางเม้มริมฝีปากแน่น ซบหน้ากับอกที่เส้นขนเริ่มมีสีขาวประปราย ส่ายหน้าน้อยๆ หล่อนหรือจะกล้าขอ สิ่งที่หล่อนอยากได้ก็คงมีเพียงเรื่องครอบครัวเท่านั้น
“ขอมาเถอะ ทุกสิ่งที่อยากได้ ถ้าให้ได้ก็จะให้”
นางชันตัวเองขึ้น จ้องมองดวงตาสีสนิมเหล็กของกำนันอัฐ ผู้ที่ครอบครองเป็นผัวหล่อนคนเดียว เม้มปากน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจบอกในสิ่งที่ต้องการออกไป แม้จะไม่ได้คำตอบที่ตรงใจ แต่อย่างน้อยก็ให้กำนันได้ล่วงรู้ว่าหล่อนต
