ทว่าร่างของหญิงสาวก็ชาวาบทันทีเมื่อหลี่เฉิงถิงขยับตัวออกห่างประหนึ่งนางเป็นสัตว์เดรัจฉานที่น่าขยะแขยง
ดวงตากลมมองภาพรองเท้าที่ห่างออกไปเกิดอาการสั่นไหวอย่างรุนแรงก่อนที่น้ำตาจะไหลคลอ นางก็เลือกที่จะขบกัดริมฝีปากล่างจนโลหิตไหลซิบๆ ไม่ปล่อยให้เสียงร่ำไห้ของตนเองเล็ดลอดออกมา
...ต่อให้ร้องไห้ไปก็คงไร้ประโยชน์
หลี่เฉิงถิงไม่เชื่อใจนางแม้แต่เสี้ยวเดียว ราวกับช่วงเวลาที่รู้จักกันในฐานะสหายและสามีภรรยาตลอดเวลาหลายปีไม่มีความหมาย... กระทั่งเยื่อใยหรือความห่วงหาอาทรก็ไม่มี!
นางหลงรักบุรุษคนนี้มานานเป็นสิบปี แต่กลับได้รับผลตอบแทนเช่นนี้!
โกหกทั้งเพ! โกหกกันทั้งเพ!
“พี่หญิง ท่านมันสตรีอกตัญญู ท่านแม่กับท่านพี่ต่างก็รักใคร่เอ็นดูท่าน แต่ท่านกลับทำเรื่องสารเลว...ทั้งยังสวมหมวกเขียว[1]ท่านพี่!” เสียงแหลมที่มาพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้มาใหม่ ส่งผลให้บรรยากาศภายในคุกเย็นยะเยือกลงกว่าเดิม บัดนี้จางลี่ก
