ทางทิศตะวันตกของเมืองหลวงมีเนินเขาขนาดเล็กซึ่งเป็นทั้งจุดชมเมืองและทิวเขาธรรมชาติ ดอกตู้เจวียนสีชมพูเข้มและอ่อนแข่งกันผลิบานท่ามกลางอากาศที่ค่อนข้างเย็น หนุ่มสาวหลายคู่ต่างจูงมือกันชมทิวทัศน์อย่างสนิทสนม บางคนปูผ้านั่งดื่มชาและพูดคุยหัวเราะ บรรยากาศอันหวานชื่นชวนให้นึกถึงฤดูใบไม้ผลิมากกว่าฤดูใบไม้ร่วง
แม้จะเป็นการเดินชมดอกไม้ด้วยกัน แต่หลี่เหอก็เว้นระยะห่างอย่างสุภาพและพอเหมาะ บุตรชายของเสนาบดีผู้นี้เป็นผู้ที่จางเหนียนมองแล้วรู้สึกว่าเขาถูกเคลือบด้วยความสมบูรณ์แบบทุกกระเบียดนิ้ว
ด้านหลังพวกนางมีร่างของสาวใช้ในชุดสีเขียวซีดและชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำเว้นระยะห่างไปประมาณยี่สิบก้าว ทั้งสองต่างมีสีหน้ากระอักกระอ่วนราวกับถูกบังคับให้กินอาหารบูด ช่างขัดกับวิวทิวทัศน์อันหวานละมุนรอบข้างโดยสิ้นเชิง
“เจ้ากำลังหัวเราะ?” หลี่เหอซึ่งเดินชมบุปผาเงียบๆ เอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากหญิงสาว
จาง
