บทที่17
สองร่างนั่งเคียงคู่กันอยู่ด้านหลังของผ้าม่านลายมังกรผืนใหญ่ เหมยตาฮวยยกพัดขึ้นปิดดวงหน้า เมื่อนางรู้ว่าจางชานฟงจะเข้าวังมาทูลขออะไรกับฮองเต้ นางจึงชิงลงมือรุดหน้าเข้าวังหลวงมาก่อน แต่เหตุใดจึงถูกจับให้มานั่งเคียงข้างกับคุณชายชางเจี้ยเช่นนี้ ร่างบางลอบมองผ่านพัดของตนอีกครั้ง แต่ในทุกครั้งที่ทำก็พบว่าคุณชายชางยังคงนั่งจ้องมองดวงหน้าของตนอยู่เช่นเดิม รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อนั่งข้างเขาแต่นางรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่จะมองข้าม เขาได้รับแรงสนับสนุนจากคนที่นางไว้ใจที่สุด สามารถเข้าออกพระราชวังได้ราวกับเป็นคนในราชวงศ์ แต่ตอนนี้นางกำลังไม่แน่ใจว่ามันจะคุ้มค่าหรือไม่ที่จะเริ่มต้นรักครั้งใหม่
“ใบหน้าของข้ามีสิ่งใดติดอยู่คุณชายถึงจ้องมองเช่นนี้”
“ข้าแค่อยากมอง ต่อให้ใบหน้าของคุณหนูอู่เปรอะเปื้อนข้าก็คิดว่าข้าก็ไม่เบื่อที่จะมอง” ร่างหนาส่งยิ้มให้เหมยตาฮวยเขารู้ว่านางเข้าวังมา ก็ขอไท่จื่อมา
