บทที่14
เสียงสะอึกสะอื้นของสตรีนางหนึ่งดังมาตลอดทางตั้งแต่วังหลวงจวบจนจะถึงจวนของสกุลจางอยู่แล้วนางก็ยังไม่คิดที่จะหยุด
“เงียบสักทีจะได้ไหมข้ารำคาญ” แม่ทัพจางสุดจะทน จึงตวาดออกไปหวังให้นางหยุดส่งเสียงคร่ำครวญน่ารำคาญออกมาเสียที
“ฮึก ทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้” ไป๋ซานยังคงนั่งสะอื้น เช็ดน้ำตาปรอยๆ คนรักของนางยังอาลัยอาวรณ์ในอดีตคู่หมั้นถึงขั้นหักหน้านางต่อหน้าผู้คน แม้ในนั้นจะมีเพียงสหายของเขาเป็นส่วนใหญ่ แต่แล้วอย่างไร เขาไม่ไว้หน้านางเลย
“หากเจ้าไม่หยุดร้องไห้ ข้าจะให้เจ้าเดินกลับไปเอง”
“ท่านพูดแบบนั้นกับนาง ท่านอยากได้เหมยตาฮวยคืนใช่หรือไม่ อยากแต่งกับนางใช่หรือไม่” พอกันทีกับความอดทนอดกลั้นนางต้องถามเขาให้รู้เรื่อง
“ใช่ ข้าอยากได้นางคืน” ตาคมหลับตาลงทิ้งตัวอย่างแรงใส่ผนังของรถม้า เขายอมถอนหมั้นกับเหมยตาฮวยเพราะคิดว่านางแค่จะเล่นลูกไม้กับเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่พอเห็นสายตาของนางวันนี
