บทที่2
1376 คำ
บทที่2
“พลอยโทรไปแคนเซิลออแกไนช์มาเหรอ”
หลังจากยกหูโทรศัพท์เสียงทุ้มก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที ไพรินบล๊อกเบอร์และทุกช่องทางการติดต่อกับว่าที่เจ้าบ่าว เขาก็ยังจะโทรมาก่อกวนเบอร์ที่ทำงานอีก
“ก็ไม่มีงานแต่งแล้วนิคะ พลอยก็ต้องโทรไปแคลเซิลเค้าจะได้ไม่เสียเวลา”
“จะยกเลิกได้ยังไงกันพลอย การ์ดแต่งงานก็แจกไปหมดแล้ว”
“แล้วพี่จะให้พลอยทำยังไง พี่โอ๋ทำนิดท้องสี่เดือนแล้ว พลอยมีผัวคนเดียวกับเพื่อนไม่ได้หรอกค่ะ”
หลักฐานอยู่ในท้องสี่เดือน แล้วก่อนหน้านี่อีกล่ะ แฟนหนุ่มของเธอและเพื่อนรักของเธอนั้นแอบไปกินกันหลับหลังเธอมานานแค่ไหนแล้ว
“เรื่องของนิดมันเป็นความผิดพลาด เพราะพลอยทำแต่งานๆๆ ไม่เคยมีเวลาให้พี่เลย นิดเค้าคอยอยู่เป็นเพื่อนพี่เวลาพลอยไม่ว่าง มันเป็นความผิดพลาดจริงๆพลอยเชื่อพี่เถอะ พี่เมาแล้วนิดก็เป็นฝ่ายมายั่วพี่”
ไพรินอ้างปากค้างที่ถูกโยนความผิดทั้งหมดมาให้เธอ ต่อให้เพื่อนเธอจะเธอจะยั่วหรืออ้าขาให้ก่อน แต่ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง ถ้านิดไม่ส่งรูปกับผลการตั้งครรภ์มาให้เธอคงโง่แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ พี่โอ๋รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยคบกันมาจนทุกวันนี้ จนคุยเรื่องแต่งงาน ในชีวิตของไพรินมีแต่เรียนๆ จบมาก็ทุ่มเทกับงานที่รักจนละเลยแฟนหนุ่มไปบ้างเธอรู้ตัวดี ที่ผ่านมาเขาก็เข้าใจเธอมาตลอด งานของเธอนั้นล้นมือหัวหน้าโยนแคสยากๆมาให้ การรักษาสัตว์นอกจากจะใช้ความรู้ที่เรียนมาแล้ว ยังต้องทุ่มเทความเข้าใจเอาใจใส่และการสังเกตอาการควบคู่ไปด้วย เพราะสัตว์ทั้งหลายพูดไม่ได้ บอกอาการความเจ็บป่วยของตนไม่ได้ บางเคสต้องเฝ้ากันแทบไม่ได้หลับได้นอนด้วยซ้ำ เขาเองก็เป็นหมอไม่ใช่จะมีเวลาให้เธอ
“พอเถอะพี่โอ๋ พลอยยกเลิกงานแต่งทั้งหมดแล้ว”
“แล้วแบบนี้พี่จะเอาหน้าไปไว้ไหนพลอย แจกการ์ดไปแล้วอยู่ๆเจ้าสาวก็มายกเลิก”
“เอาไว้บนบ่านั้นล่ะ!” ไพรินตวาดลั่นออฟฟิศ ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว กลัวเสียหน้าตัวเองจนลืมว่าได้ทำลายศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงถึงสองคน คนหนึ่งคือว่าที่เจ้าสาวที่คบกันมาหลายปี ส่วนอีกคนคือผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเขา
เสียงเรียกชื่อเธอดังมาตามสาย ไพรินตัดสินใจวางสาย ทิ้งตัวลงกับพนักพิงเก้าอี้ อีกไม่กี่นาทีต้องเข้าผ่า เธอจำเป็นต้องรวบรวมสมาธิก่อนเข้าผ่านตัด ไม่อยากมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพวกนี้
เสียงข้อความดังขึ้น ไพรินลืมตาขึ้นมาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากลิ้นชัก เธอบล๊อกพี่โอ๋ไปแล้ว
‘พลอยเราขอโทษจริงๆสำหรับทุกอย่าง เราอยากคุยกับพลอย วันนี้เลิกงานแล้วพลอยมาหาเราที่ร้านประจำของเราสองคนได้มั้ย เราจะรอพลอยจนกว่าพลอยจะมา’
มือบางกดปิดข้อความแล้วใส่คืนลงไปในลิ้นชัก เดินไปหยิบเสื้อกาวน์ที่แขวนอยู่มาสวมแล้วเดินออกจากห้องไป
ร่างบางก้าวลงจากรถ เธอยอมผ่ารถติดของเมืองกรุงเพื่อมาร้านนี้ ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ที่เราสองคนมาฉลองทุกครั้งที่มีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ลมเย็นๆจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดกระแทกใบหน้า ไพรินอยากให้ทุกเรื่องจบลงเสียทีเธอเหนื่อยกับพี่โอ๋และนิดเต็มทนแล้ว
“พลอยทางนี้” ผู้หญิงในชุดคลุมท้องโบกมือร้องเรียก
ไพรินส่งยิ้มขื่นไปให้ ก่อนจะก้าวเดินไปยังโต๊ะริมน้ำนั้นด้วยความมั่นใจ เธอไม่ได้เป็นฝ่ายผิดในเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องละลายใจ หรือรู้สึกผิดใดๆ
“เรานึกว่าพลอยจะไม่มาแล้ว เราสั่งของชอบพลอยทั้งนั้นเลย” นิตยารีบพรีเซนต์อาหารบนโต๊ะ
“จะไม่มาได้ยังไง เพื่อนชวนทั้งที อีกอย่างจะให้คนท้องมานั่งตากลมรอทั้งคืนเราคงไม่ใจดำขนาดนั้น”
“พลอย เราขอโทษ แต่เรากับพี่โอ๋รักกันจริงๆ” นิตยาเสียงสั่นเครือ ยกมือลูบหน้าท้องนูบเล็กน้อย เพื่อแสดงให้ไพรินเห็นว่าเธอนั้นกำลังมีพยานรักอยู่ในนี้
“แล้วทำไมนิดไม่บอกเราดีๆ นิดรู้ใช่ไหมว่าเราเพิ่งแจกการ์ดแต่งงานไป เราเห็นนิดเป็นเพื่อนรักมาโดยตลอด ถ้านิดกับพี่โอ๋รักกันทำไมไม่จูงมือมาบอกเราดีๆ เราพร้อมจะหลีกทางให้ ไม่ใช่ทำแบบนี้” ไพรินมองเพื่อนที่เคยรักด้วยแววตาผิดหวัง แม้เธอจะคบพี่โอ๋มานาน แต่หากหมดรักกันแล้วก็แค่บอกกัน ไม่ใช่ทำแบบนี้ แล้วอีกฝ่ายก็เป็นคนที่เธอไว้ใจที่สุด ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้ชีวิตของเธอไม่ได้โคจรด้วยเพศชาย หากพี่โอ๋ไม่ตามตื้อจีบเธอมีเหรอหนอนหนังสือแบบเธอจะได้คบใคร ที่ผ่านมาเขาก็ดีกับเธอเสมอต้นเสมอปรายไม่คิดว่าลายจะออกก่อนแต่ง
“เพราะเรารู้ไง เราถึงได้บอกพลอยว่าเราท้องลูกพี่โอ๋อยู่” นิตยากัดริมฝีปาก เธอแอบคบพี่โอ๋มาสองปีแล้ว เขาบอกเธอมาตลอดว่าจะเลิกกับพลอย แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยเอายปากเลิกเสียที กลัวแต่พลอยจะรับไม่ได้กลัวพลอยเสียใจแล้วเธอและคนที่เขานอนกอดอยู่ทุกคืน ต้องคอยหลบๆซ่อนๆไม่ให้ใครรู้ จนพลอยแจกการ์ดเธอถึงได้รู้ว่าพี่โอ๋ไม่เคยคิดจะเลิกกับพลอย และจะให้เธอเป็นเมียน้อยแบบนั้นตลอดไป เธอมีอะไรสู้พลอยไม่ได้กัน เป็นหมอเหมือนกันสวยกว่าเอาอกเอาใจเก่งกว่า มีเวลาให้เขาเสมอ นอกจากนามสกุลแล้ว พลอยไม่มีอะไรสู้เธอได้เลย
“อืม ตอนนี้เรารู้แล้ว แล้วเราก็ยกเลิกงานแต่งไปแล้ว นิดต้องการอะไรอีกถึงเรียกเรามา คงไม่ได้แค่จะขอโทษหรอกใช่มั้ย”
“พี่โอ๋ไม่ยอมรับลูกของเรา”ยืนยันที่จะแต่งงานกับพลอยให้ได้ แล้วเธอกับลูกในท้องล่ะ
“เรื่องนี้เราคงไปยุ่งด้วยไม่ได้ เพราะตอนที่เธอกับพี่โอมีอะไรกันเราไม่ได้ไปยืนดูซะด้วยสิ” ไพรินลุกขึ้นยืนเดินไปเกาะราวกั้นริมแม่น้ำ สายลมเย็นๆจากแม่น้ำเจ้าพระยาผัดผ่านร่างของเธอไป เธอหวังให้มันโอบอุ้มความเจ็บปวดและเสียใจที่มีในตอนนี้ไปด้วยให้หมดอย่าได้หลงเหลือแม้แต่ซากความทรงจำ ยังดีที่นิดเลือกที่จะบอกเธอก่อนงานแต่งงานที่กำลังจะมีขึ้นไม่เก็บความลับนี้เอาไว้จนเธอและพี่โอ๋แต่งงานกันไปแล้ว แค่นี้ป้าของเธอก็เสียใจมากพอแล้วหลังจากนี้ไปเธอกับนิดคงไม่อาจกลับไปเป็นเพื่อนกันได้อีก ความไว้ใจและเชื่อใจไม่หลงเหลืออีกต่อไป เธอเจ็บที่ถูกนิดหักหลังมากกว่าเจ็บที่ถูกแฟนหนุ่มสวมเขาให้เสียอีก
“แต่ถ้าพลอยยังอยู่ พี่โอ๋ก็จะไม่มีวันให้เราเป็นตัวจริง พลอยเราขอโทษ ลูกเราจำเป็นต้องต้องมีพ่อ”
ไพรินเอี้ยวตัวกลับมาพบว่านิตยาเดินมายืนอยู่ข้างหลังของเธอ
“ขอโทษ”
ตุ้ม!
ไพรินหงายหลังลอยเคว้งคว้างตามแรงผลักล่วงหล่นสู่ผิวน้ำ เธอเห็นนิตยายืนยิ้มอยู่เหนือผิวน้ำไม่ไกล สองขาตะกุยตะกายเพื่อถีบตัวเองขึ้นจากน้ำแต่ความแรงของกระแสน้ำยามค่ำคืนรุนแรงเหลือเกิน อีกอย่างไพรินว่ายน้ำไม่เป็น นิตยารู้ดีแต่ก็ยังผลักเธอลงมา
ทำไมนิดทำกับเราแบบนี้
- ผู้เขียน
