“มีผู้ใดอยู่ข้างนอกบ้าง ลู่เสียนเป็นลม เร็วเข้า รีบมาช่วยกัน” เสียงร้องตะโกนของใต้เท้าเสวียนนายท่านแห่งจวนอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ดังออกไปถึงด้านนอก บ่าวรับใช้นับสิบต่างวิ่งกรูกันเข้ามา และแล้วความอลหม่านก็เกิดขึ้น
หนึ่งชั่วยามผ่านไปบุตรสาวคนสำคัญของใต้เท้าเสวียนจึงลืมตาตื่นฟื้นขึ้นมา
“โอ้!เจ้าฟื้นแล้ว ลู่เสียน เป็นอันใดมากหรือไม่ พ่อใจหายแทบแย่” เสวียนเฉี่ยวเซิ่นรีบเข้าไปประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้นนั่ง และไล่พวกสาวรับใช้ออกไปจากห้องให้หมด
“ทะ…ท่าน ท่านพ่อ สกุลเสวียนของเรามีเงินเพียงแค่ 1 หมื่นตำลึงเท่านั้นหรือเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามพลางมองหน้าบิดาอย่างคาดหวัง คาดหวังว่าสิ่งที่นางได้ยินก่อนหน้านี้คือหูฝาดไป
ใต้เท้าเสวียนถอนหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยบอก
“พ่อเป็นขุนนางขั้น 2 ตำแหน่งเสนาบดี เบี้ยหวัดรายเดือนได้เดือนละ 200 ตำลึง เจ้ารู้หรือไม่ เงิน 200 ตำลึงนั้นแทบจะไม่มีเหลือ ลองนับดูสิ บ่าวรับใช้จวนเสวียนมี
