“อืม น่าสนใจ” จี่ซินลี่รีบเอ่ยขึ้น นางสังเกตอากัปกิริยาของหลายต่อหลายคนในห้องโถงใหญ่นี้มานานพอสมควรแล้ว
“แล้ว…ความสามารถในการคิดคำนวณอะไรของเจ้าสามารถทำอันใดได้บ้างเล่า?” เซียงซูปี้เอ่ยขึ้นอย่างขัดเคืองใจ
“นั่นน่ะซี เจ้าลองขยายความให้พวกเราฟังซิ ความสามารถอันโดดเด่นของเจ้าช่างน่าสนใจนัก” ไท่ฟางหนิงรีบให้การสนับสนุน นางรู้สึกทั้งสงสารและเอ็นดูฝูฟางหรงอย่างน่าแปลกใจ
ฝูฟางหรงนั้นเคยหัดเรียนพิณ เจิ้ง หมากล้อม และวาดภาพมาบ้าง แต่นางรู้สึกว่าตนเองไม่เหมาะและไม่ถนัดกับเรื่องพวกนี้ นางชอบการค้าขาย หาเงิน สร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ ที่ยังไม่มีผู้ใดทำได้มาก่อน เด็กน้อยเคยคิดเล่นๆ ว่า เรียนพิณ เรียนเจิ้ง หรือหมากล้อมไปก็หาเงินไม่ได้ พวกที่หาเงินได้จากเรื่องพวกนี้คือพวกสนมนางในที่ต้องเรียนศิลปะเหล่านี้ไว้เพื่อปรนนิบัติเอาใจฮ่องเต้ กับอีกพวกหนึ่งก็คือ…เหล่านางคณิกา ฝูฟางหรงมิได้ดูถูกดูหมิ่นอาชีพนางคณิกาแ
