“อืม แล้วก็ไม่ต้องคิดมากล่ะ” เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่แม่ดูเหมือนห่วงฉันขนาดนี้ จึงยกมือไหว้แม่และกะว่าจะไปหาพี่คัทที่ห้อง
“คิดมากเรื่องอะไรเหรอน้ำขิง?” หันไปมองคนที่เดินตามหลังออกมา พ่อเลี้ยงสิงห์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉันด้วยสีหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่ต้องรู้หรอกค่ะ” ปฏิเสธที่จะพูดออกไป เพราะไม่จำเป็นต้องเล่าให้คนแบบนี้ฟังหรอก
“เรื่องนายคิรบดินทร์ล่ะสิ” ขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคุณคัทออกมาจากริมฝีปากของเขา “โดนซ้อมเหรอ”
“...”
“มือคงวาดรูปไม่ได้อีกนาน น่าสงสารนะ” เบิกตากว้างทันทีเมื่อเขาพูดเรื่องที่ฉันไม่เคยเอ่ยปากเล่าให้ฟัง และฉันคิดว่าแม่คงไม่คิดจะเล่าเรื่องแบบนี้ให้เขาฟังด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ระยะเวลาที่ฉันออกจากห้องกับที่เขาเดินตามมามันสั้นมากกว่าที่แม่จะเล่าให้ฟัง แม่ไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญพอที่จะเล่าให้เขาฟังด้วย
“คุณรู้ได้ยังไง?” กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นรอยยิ้มและก
