11 ดูเหมาะสมกันมาก
1506 คำ
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ พี่ขอโทษจริงๆ พี่แพ้ปลา..."
"หยุดพูด! ไม่ต้องพูดเพ้อเจ้ออะไรแล้ว"
"คือแพ้..."
"มากินข้าวต้มที่เธอทำเดี๋ยวนี้" ขุนเขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปดึงตัวเธอให้นั่งลง
"ฉันไม่กะ..."
"กิน! ถ้าเธอไม่ได้แกล้ง เธอก็กินอย่ามาทำนิสัยแบบนี้ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนิสา!"
"ฉันไม่ได้แกล้งคะ ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย"
"งั้นก็กินมันเข้าไปกินให้หมด ฉันสั่ง!!!" เขาพูดกับเธอเสียงแข็ง
เธอก็มองเขาด้วยสายตาที่ตัดพ้อ จากนั้นก็ก้มมองที่ชามข้าวต้มปลากะพง ที่มีเนื้อปลากะพงพิเศษชิ้นใหญ่ๆ อยู่เต็มชาม ก่อนจะตัดสินใจหยิบช้อนขึ้นมาตักกิน ก็ได้รู้ว่ามันเค็มจริงๆ ก็สมควรแล้วที่เขาจะติเธอ
ปกติเธอจะทำกับข้าวถูกปากเขามาก บางครั้งเขาก็เผลอชมเธอออกมาบ่อยๆ แต่ครั้งนี้คงไม่ได้จริงๆ เขาต้องจัดการเธอให้เด็ดขาด
ชนิสาตักข้าวต้มเข้าปาก ขุนเขากับฟ้ารดาก็มองอยู่แบบนั้น จนเกือบจะครึ่งชาม ขุนเขาก็ยืนจ้องชนิสาด้วยสายตาที่เอาเรื่องเธอไม่น้อย เขาคงคิดว่าเธอแกล้งจริงๆ ยิ่งจะหาเรื่องเธออยู่ก็ยิ่งจะหาเรื่องเรื่อยๆ
"พี่ขุนเขาคะเราไปกินข้าวที่รีสอร์ทกันดีกว่าไหม ฟ้าหิวแล้วค่ะ" ฟ้ารดาก็ถือวิสาสะมากอดแขนขุนเขาไว้แน่น ด้วยจะพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน
"ครับ" เขายังมองหน้าชนิสา แล้วตอบฟ้ารดาไปทั้งอย่างนั้น
"กินให้หมดนะ คนอย่างเธอสมควรกับอะไรแบบนี้แล้ว" เขาพูดด้วยสายตาที่เหยียดหยามเธอ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับฟ้ารดา ที่ยิ้มเย้นหยันเธอเช่นกัน
เมื่อทั้งสองคนเดินออกไป น้ำตาของชนิสาก็ไหลออกมาเป็นสาย ทำไมเป็นเธอต้องเจอกับอะไรแบบนี้ คนไร้ค่าอย่างเธอ แม้แต่สิ่งที่ตัวเองแพ้ก็ยังต้องได้กิน ทำไมต้องได้ทุกข์ทรมารกับคนแบบเขาด้วย
เมื่อสิ้นความคิดเธอก็รีบเดินเข้าไปอ้วกออกทันที เพราะเธอได้กินเนื้อปลาเข้าไปพอสมควร ถ้ายังกินมากกว่านี้อีกเธอต้องตายแน่ๆ และก็รีบหายาแก้แพ้ที่อยู่ตรงนั้นกินดักไว้ก่อน ไม่ให้เป็นอันตรายต่อชีวิตจนเกินไป
มาถึงช่วงสายของวัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่นักศึกษามาดูงาน ลุงเจิมก็ยังคงเป็นวิทยากรอยู่ พอพูดจบก็พาน้องๆ นักศึกษาไปเล่นน้ำตกก่อนจะกลับบ้าน
"พี่ขุนเขาไม่ไปหรอคะ"
"ไม่ครับ พี่มีงานต้องทำเยอะเลย" ขุนเขาปฏิเสธทันทีเมื่อฟ้ารดาชวน
"เสียดายจังเลย ฟ้าอุตส่าว่าจะได้ไปเที่ยวน้ำตกกับพี่ขุนเขา"
"พี่ไม่สดวกจริงๆ ครับพี่งานยุ่ง"
"พี่นิสาไปด้วยกันนะครับ" เป็นเสียงพีทที่พูดกับชนิสา จนคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินและหันไปมอง
"พี่รู้สึกไม่สบายค่ะคงไปไม่ได้" เธอรู้สึกเริ่มมีอาการขึ้นมาแล้ว ด้วยเพราะไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนด้วยมั้ง
"น๊าาาา นะครับนะๆ ผมจะกลับแล้ว เดี๋ยววันนี้ดูแลพี่นิสาเต็มที่เลย ดูแลเองนะๆ"
"ค่ะ ก็ได้ค่ะ"
"ไปครับ ผมเตรียมของทุกอย่างเผื่อพี่นิสาแล้ว"
"เตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว?"
"ฮ่าๆๆ ก็อยากไปกับพี่นิสา เชิญค้าบบบ" พีทผายมือออกไป ให้นิสาเดินก่อน เธอก็เดินไปตามนั้น และไปขึ้นรถที่จอดไว้รอบริการอยู่
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของขุนเขากับฟ้ารดาทั้งหมด และเขาก็แสดงท่าทีโกรธออกมาอย่างปิดไม่มิด จนฟ้ารดาสังเกตได้ ขุนเขาทำไมมีท่าทีแปลกๆ เวลามองชนิสา
ฟ้ารดาได้แต่คิดและพิจารณาเรื่องราวต่างๆ เธอก็พยายามจะแน่ใจวันนี้ให้ได้ เธอต้องรู้ความสัมพันธ์ของขุนเขากับชนิสาให้ได้
"พีทนี่น่ารักจังเลยนะคะ ตามจีบพี่นิสาด้วย" ฟ้ารดาก็แกล้งพูดขึ้นมา
"ตามจีบ?" ขุนเขาถามอย่างไม่เข้าใจ
"ค่ะ พี่ขุนเขาดูไม่ออกหรอคะ น่ารักกันเชียว ดูนั้นสิ" แล้วฟ้ารดาก็ชี้ไปที่พีท ที่กำลังดึงมือชนิสาขึ้นหลังรถด้วยกัน
"..." และขุนเขาก็จ้องด้วยสายตาที่ไม่พอใจมากๆ
"แล้วนี่พี่นิสาไม่มีแฟนหรอคะ" ฟ้ารดาแกล้งถามต่อ
"ไม่มีแฟน มีแต่ผะ..." เขาชงักคำพูดไว้ทันซะก่อน ฟ้ารดารีบเงยหน้าขึ้นมามองเขา
"คะ?"
"คือพี่ก็ไม่เคยเห็นว่านิสามีแฟนน่ะ"
"อ่อ แบบนี้ก็ดีสิคะ พีทจีบสบายเลยแบบนี้ ว่าแต่สองคนนี้ไปสนิทสนมกันตอนไหนน๊า ดูเหมาะสมกันมากๆ เลยค่ะ พีทก็หล่อแถมบ้านรวยอีกนะคะ พี่นิสาก็ส๊วยสวย"
ทั้งสองคนกำลังจ้องไปที่สองคนท้ายรถกระบะ สองคนนั้นดูสนิทสนมกันพอสมควร พีทถอดเสื้อแขนยาวออกมา ทำเป็นบังแดดให้ชนิสา แล้วก็หัวเราะต่อกระซิกกัน เหมือนว่าโลกนี้มีแค่เขา 2 คน
"ไปกันเถอะครับ" ขุนเขาพูดเสียงแข็ง
"ไปไหนคะ" ฟ้ารดาถามอย่างไม่เข้าใจ
"ไปน้ำตก"
"..."
"ทุกคน ระวังลื่นกันด้วยนะครับ ตะไคร่น้ำขึ้นเยอะมากช่วงนี้ เล่นน้ำกันอย่างระมัดระวังด้วยนะ ด้วยความห่วงใจจาก ลุงเจิมเอง"
"ค่ะ/ครับ" ทุกคนตอบรับเสียงเดียวกัน
"บรรยากาศดีจังเลยนะคะ น้ำตกก็ส๊วยสวย" ฟ้ารดาพยายามหาเรื่องคุยอีกเช่นเคย
"ครับ" ปากก็พูดด้วยแต่สายตาก็มองไปอีกฝั่ง
"พี่ขุนเขาดูอะไรคะ" ฟ้ารดาก็ถามขึ้นมาเมื่อขุนเขาไม่สนใจ
"พี่ก็ดูไปเรื่อย ไม่ได้มานานเหมือนกัน"
"ค่ะ แต่ที่นี่ก็ตกแต่งสวยจังเลยนะคะ ข้างบนนี้เหมือนคาเฟ่เลย เห็นกระท่อมที่กำลังสร้างอยู่ก็น่ามาพักผ่อนมาก"
"ครับ เป็นไอเดียของนิสา"
"จริงหรอคะพี่นิสานี่เก่งจังเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นแค่คนรับใช้"
"ครับ" เขาก็ยังตอบแค่สั้นๆ เหมือนเดิมสายตาก็ยังมองไปที่ฝั่งตรงข้าม
"แล้วนี่พี่นิสาทำอะไรบ้างหรอคะในไร่"
"ทำหลายอย่างครับ ที่น้องฟ้าเห็น" ทั้งสวนดอกไม้ทางเข้าไร่ ซุ้มถ่ายรูปตรงฟาร์มวัว ตกแต่งน้ำตกนี้ ปลูกผักออร์แกนิค ทำปุ๋ยใส่องุ่นไม่ใช้สารเคมี ฟาร์มแกะ จะว่าไปชนิสาก็ทำเกือบจะทุกอย่าง
"โห้ เก่งจังเลยนะคะ นี่ถ้าพี่ขุนเขาไม่บอกว่าเป็นคนรับใช้ที่บ้าน ฟ้าคงคิดว่าเป็นนายหญิงของไร่แล้วนะคะเนี่ย"
"..." นายหญิงของไร่งั้นหรอ
"ฟ้าล้อเล่นนะคะ"
"ครับ" ขุนเขาเริ่มทนไม่ไหวกับสองคนตรงข้าม จนต้องหันไปสนใจอย่างอื่นเพราะกลัวจะหงุดหงิดมากไปกว่านี้
"พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า พี่รู้สึกไม่สบาย" ชนิสาพูดขึ้นเพราะร่างกายที่เริ่มจะอ่อนแอ เธอกินข้าวต้มปลามาหลายชั่วโมงแล้ว ขนาดอ้วกออกแล้วยังรู้สึกเหมือนเดิม
"พี่นิสาเป็นอะไรครับ ไหนตัวร้อนไหม ขออนุญาตินะครับ" พูดจบพีทก็เอามือหนาอังไปที่หน้าฝากของชนิสาทันที
"พี่เวียนหัวค่ะ"
"พี่นิสาผืดขึ้นด้วยครับ แพ้อะไรหรือเปล่า" พีทพูดพร้อมกับลูบแขนเธออย่างถือวิสาสะ
"แพ้พี่แพ้..."
"พี่นิสาไม่ต้องพูดแล้วครับ ลุกขึ้นครับเร็วเดี๋ยวผมพากลับรีสอร์ท" พีทรีบลุกขึ้นและพยุงตัวเธออย่างแนบชิด และพาเดินออกไปทันที
และเป็นจังหวะที่ขุนเขาหันมา ก็เห็นเพียงหลังของคนสองคนเดินไปด้วยกันอย่างแนบชิด กรามแกร่งของเขานูนขึ้น ด้วยความหงุดหงิด
"พี่กลับก่อนนะครับ มีงานต้องทำ" พูดจบก็ลุงขึ้นทันที
"ดะ...เดี๋ยวคะ รอฟ้าด้วย" และฟ้ารดาก็รีบลุกตามขุนเขาไป
"ยัยฟ้า" เพื่อนของฟ้ารดาเรียกไว้ก็ไม่อยู่
"ฉันก็ว่าหายไปไหนตั้งแต่เช้า" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
"เอ่อ ปล่อยคุณเธอไปล่าแต้มเถอะ หล่อๆ รวยๆ แบบนี้ อย่าได้หลุดมือไปเด็ดขาด"
"แล้วเสี่ย..."
"อีเมย์/อีเมย์" เพื่อนอีก 2 คนก็พูดขึ้นพร้อมกัน
"เอ่อ ฉันลืมไปยัยฟ้าคนใสๆ" จะพูดออกมาไม่ได้เด็ดขาดว่าฟ้ารดามีเสี่ยเลี้ยงอยู่
และทั้งสี่คนก็เบ้ปากใส่กัน และเล่นน้ำต่อ อย่างสนุกสนาน
- ผู้เขียน
