8 รอยยิ้มของเธอ
1385 คำ
เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ภายในบ้านเขาก็เงียบเชียบ ไม่เปิดไฟ ทั้งไม่มีใครอยู่
"นิสา"
"นิสา"
"นิสา!!!"
"ไปไหนของเธอ"
เขาได้แต่พรึมพรำคนเดียว เธอไปไหนนี่ก็ 1 ทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาบ้านของระ...เขา
"เหลวไหลจริงๆ เลย"
เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ไม่สุขขุนเขาก็เดินออกจากบ้านตรงไปที่บ้านพักของพนักงานทันที ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก
"คอยดูนะ ถ้ารู้ว่าเธออู้งานไปไหน ไม่มาทำงานบ้านให้ฉัน ฉันจะจัดการเธอซะให้เข็ด นิสา!"
อีกฝั่งคนที่กำลังออกมาเดินเล่น เมื่อเห็นขุนเขา เพื่อนฟ้ารดา ก็สกิดเธอทันที
"ฟ้า แกดูนั่น คุณขุนเขาาาาา"
"กรี๊ดดดด เขาหล่อจังเลยเนอะ" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
"พวกแก หยุดเลยนั่นของฉัน"
"ยังไง/ยังไง/ยังไง" เพื่อนทั้งสามคนของเธอก็พูดแซ่วพร้อมกันทันที
"ฉันอยากได้เขา เขาถูกใจฉัน และเหมือนเขาก็ชอบฉันด้วยนะ" ฟ้ารดาตอบแบบไม่ปิดบัง
"ถามจริง"
"จริง"
"ฉันจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่" ฟ้ารดาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แล้วชีวิตแกที่กรุงเทพฯ ละ"
"แล้วใครบอกฉันจะมาอยู่ที่นี่ถาวรกัน ฉันแค่อยากเป็นนายหญิงของที่นี่"
"งั้นรีบไปเร็วววว" เพื่อนของเธออีกคนรีบสกิดและเดินตามเธอไป
"เอ่อ พี่ขุนเขาคะ" ฟ้ารดาเรียกขุนเขาเสียงหวาน
"คะ...ครับ" ขุนเขาชงักฝีเท้าหยุดเดินทันที
"สวัสดีค่ะ" สาวๆ แต่ละคนก็เอ่ยทักทาย
"ไปไหนกันครับสาวๆ" เขาหันกลับมา พบว่าเป็นหญิงสาว 4 คนที่กำลังเดินเล่นอยู่แถวนั้น
"กำลังจะไปกินข้าวค่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งตอบขึ้น
"ครับ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้
"คุณขุนเขาไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ"
"นี่เมย์ อย่ารบกวนพี่ขุนเขาเลย" ฟ้ารดาทำท่าทีปรามเพื่อนตัวเอง
"แหม่ฟ้าฉันก็แค่ชวนไหมละ"
"คุณขุนเขาไม่สะดวกหรอคะ"
"เอ่อ..."
"ถ้าไม่รังเกียจไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ"
"ได้ครับ ไม่รังเกียจ" เมื่อถูกพูดมาขนาดนี้แล้วไม่ไปคงไม่ได้สินะ
"รบกวนหรือเปล่าคะ" ฟ้ารดาถามขึ้นและทำท่าทางเกรงใจ
"ไม่ครับ"
เมื่อพวกเธอชงกันมาขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องไปตามนั้น ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็กำลังหงุดหงิดอยู่ ไปดูอะไรสวยๆ งามๆ หน่อย ก็คงไม่เป็นไร
เมื่อนั่งกินข้าวอยู่ ในใจเขาก็นึกถึงแค่ผู้หญิงคนนั้น นี่สองทุ่มแล้วไม่รู้หายไปไหน หวังว่ากลับไปคงเจอเธอนะ
"ไวน์ที่นี่อร่อยดีนะคะ กลับไปคงคิดถึง"
"คิดถึงไวน์หรือคิดถึงอะไรยะฟ้า"
"คิดถึงไวน์ แล้วก็บรรยากาศ"
"หราาาาา"
"พวกแกนี่ก็นะ" เธอแกล้งตีแขนเพื่อนตัวเองเบาๆ หยอกล้อกันตามประสา
"เกรงใจคุณขุนเขา เขาหน่อยสิ" เพื่อนอีกคนก็พูดขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ คิดถึงก็มาเที่ยวบ่อยๆ นะ ยินดีต้อนรับครับ"
"ตอนรับแค่ยัยฟ้า หรือต้อนรับเราทุกคนคะ"
"ทุกคนเลยครับ แต่อาจจะมีคนพิเศษที่สุด" เขาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
"พี่ขุนเขาก็" เธอผู้ถูกเพื่อนชงก็ยิ้มเขินอาย ทั้งด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ทำให้เธอใจกล้า ขยับเข้าไปใกล้เขา จนจะสิงเข้าร่างให้ได้
ขุนเขาเองก็รู้ดีว่าเธอกำลังอ่อย ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาจัดการเธอไปแล้ว เพียงแต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้สนใจ จะทำอะไรกับใคร เพราะลำพังแค่กับผู้หญิงอวดเก่งคนนั้น เขาก็พึงพอใจมากๆ แล้ว
เมื่อกลับมาถึงไร่ในเวลาสองทุ่มกว่า เธอก็ต้องถอนหายใจเข้าลึกๆ เพราะรู้สึกถึงพลังงานอำมหิตอยู่รายรอบตัว
เหตุมาจากเธอต้องไปหาซื้อยาคุมยี่ห้อที่เธอใช้เป็นประจำ เพราะปกติแล้วเธอแพ้ยา เธอจะกินได้แค่ตัวที่หมอแนะนำให้เท่านั้น แต่หาตั้งหลายร้านก็ไม่มี กว่าจะเจอก็เกือบค่ำแล้ว ขับรถกลับมาอีกใช้เวลานาน ทั้งอายนทีที่ไม่รู้จะบอกยังไงว่าตะเวนหาซื้อยาคุม เกือบจะ 10 ร้านขายยาแล้ว
"ขอบคุณ พี่นทีมากๆ นะคะที่พาไปซื้อของ เสียเวลามากเลย" ชนิสาพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เองอย่าคิดมาก"
"ไปไหนกันมาครับ" เป็นเสียงของพีท ที่เอ่ยถามขึ้น
"เสือก!" นทีก็ตอบไปในทันที
"อ้าววววว ก็ถามดีๆ ไหม"
"ไปในเมืองมาค่ะ ไปซื้อของ"
"อ่อครับ แล้วกินข้าวหรือยังครับ"
"ยัง" นทีเป็นคนตอบออกมาแทน
"ไม่ได้ถาม" พีทก็แกล้งแหย่
"ไอ้ห่า พีท"
"ยังค่ะ พึ่งมาถึง" เป็นชนิสาที่พูดขึ้นมา
"งั้นไปกินข้าวกันไหมครับ พรุ่งนี้ผมกลับแล้วผม ขอกินข้าวกับพี่ๆ สักมื่อนะ"
"พี่ๆ นี่กูด้วยปะ"
"ก็พี่ๆ ก็ต้องพี่ด้วยสิ เหอะๆ หรือไม่ไปก็ได้นะ"
"เดี๋ยวเถอะมึง"
"เอ่อ คือพี่ต้องกลับไปทำงานบ้านให้คุณขุนเขาค่ะ ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า" ไม่รู้ป่านนี้จะโวยวายหาเธอไปถึงไหนแล้ว
"เจ้าของไร่หรอครับ เห็นอยู่กับกลุ่มของฟ้า ที่โต๊ะอาหารทางนู้นครับ คุยกันเสียงดัง ท่าทางจะสนุกกันเชียว" พีทพูดพร้อมกับหันหน้าไปตามทาง
"อ่อค่ะ" อ่อเขามีนัดแขกคนสำคัญเขานั้นเอง เขาคงไม่เรียกใช้เธอวันนี้แล้ว งั้นเธอก็ไปกินข้าวได้สิ หิวมากเหมือนกัน
เมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหารของรีสอร์ท ขุนเขาก็มองขึ้นมาสบตากับชนิสาพอดี ซึ่งเธอก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว เธอก็รีบหันไปอีกทาง เพราะเขาทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องเธออีกแล้ว
"กินอะไรดีครับ วันนี้ขอเป็นเจ้ามือนะ"
"รวยเกิ๊น" นทีพูดพร้อมกับมองบน
"ก็รวยมากอะ จะทำไมวะ"
"กูจะสั่งทุกเมนู"
"..." ชนิสาได้ยิ้มออกมาและส่ายหน้าเบาๆ ฟังทั้งสองคนเถียงกัน
"ผมจะเลี้ยงพี่นิสา ไม่ใช่พี่วะ"
"ไอ้ห่า"
"ล้อเล่นเอง พี่ชายสุดที่รัก"
"สั่งเลยนะครับพี่นิสา" เขาหันมาพูดกับเธอพร้อมยิ้มกว้างให้
"หยุดเลยมึงอะ นิสามานั่งตรงนี้ข้างๆ พี่ดีกว่า" นทีพูดพร้อมกับดึงแขนเธอมานั่งข้างๆ เขา แบบไม่ได้คิดอะไร เธอเองก็ไม่ได้คิดอะไรเช่นกัน
"ไอ้พี่นที จำไว้นะ"
"มึงสั่งไปเหอะ จะเอาอะไรก็สั่ง กูก็จะสั่งเต็มที่เพราะมึงพูดเองว่ามึงจะเลี้ยง"
"เอาไวน์ขวดที่แพงที่สุดมาด้วยนะครับ" พีทเอ่ยบอกพนักงาน
"เดี๋ยวพี่ไปเอามาเสริ์ฟให้นะคะ" เธอก็กำลังจะลุกขึ้นไป แต่นทีก็จับแขนเธอนั่งลงที่เดิม
"ตอนนี้เราไม่ใช่พนักงานแล้วนะนิสา เลิกงานแล้วเราสองคนเป็นลูกค้า"
"ใช่ครับ มื่อนี้เต็มที่ แต่ค่าไวน์เก็บที่พี่นทีนะ"
"ไอ้ห่า งั้นไม่ต้องกงต้องกินมันละ"
"แค่นี้เพื่อน้องก็ไม่ได้หรอ จะล่อมาสักสองขวด"
เสียงพูดคุยของสามคนดังขึ้น แต่จับใจความไม่ได้ เพราะอยู่ห่างกันพอสมควร เธอไม่ได้พูดอะไรมาก เอาแต่นั่งยิ้มสดใสอยู่อย่างนั้น
ทุกการกระทำของนที และทุกรอยยิ้มของเธอ อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา อยู่กับเขาทำเหมือนจะเป็นจะตาย พออยู่กับคนอื่นนี่ หน้าตาสดชื่นสดใส มีความสุขอะไรขนาดนั้น เขาไม่อยากหงุดหงิดเลย แต่มันข่มตัวเองไม่ได้เลย เพราะเธอเพราะเธอคนเดียว
-----------------------
หงุดหวิดหลายกะตายโลด 😮💨
#ฝาก 'กดติดตาม กดไลด์ กดหัวใจ กดเข้าชั้น' เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เขียนเรื่องต่อไปด้วยนะคะ
#Phicha ❤
- ผู้เขียน
