วันรุ่งขึ้นริชาร์ทก็สั่งคนงานรวมตัวกัน แล้วให้รมิดามาชี้ตัวว่าใครกันที่เป็นคนบอกเธอให้ไปที่โรงเก็บน้ำนม แต่ก็ไม่มีใครรู้ เพราะคนงานคนนั้นคลุมหน้าไว้อย่างมิดชิดจนรมิดาจำไม่ได้
“นี่คุณเป็นปลาทองรึไง แค่นี้ก็จำไม่ได้ แล้วผมจะจับคนร้ายได้ไหม” ริชาร์ทพูดบ่นออกไป เมื่อถามอะไรรมิดาก็บอกจำไม่ได้ ไม่แน่ใจอยู่นั่นแหละ
“อ้าวคุณ ก็เมื่อวานเขาเอาผ้าปิดหน้าไว้นิ ถ้ามันลำบากมากคุณก็ไม่ต้องหาหรอก เพราะฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก” รมิดาบอกไปอย่างรำคาญ เมื่อได้ฟังเขาบ่น อีกอย่างตอนนี้เธอก็รู้ตัวคนร้ายจริงๆแล้วว่าคือใคร
“ไม่ได้ ยังไงก็ต้องหาคนร้ายให้เจอ มาโนชคุณตามเรื่องนี้ให้ผมด้วย ส่วนคุณขับรถกลับไปที่บ้านก่อน แล้วตอนเย็นค่อยขับมารับผมที่นี่” ริชาร์ทบอกกับมาโนช ก่อนจะบอกรมิดาให้กลับไปที่บ้าน
“ค่ะ คนอะไรเอาแต่ออกคำสั่ง ชิ” รมิดาตอบไป ก่อนจะแอบนินทาริชาร์ทเสียงเบา แต่มันก็ทำให้เขาได้ยิน
“รมิดา ผมเปลี่ยนใจแล้
