เรื่องนี้ต่อให้พูดคุยโต้เถียงกันต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ดังนั้นสิ่งที่จะหันเหความสนใจของชายหนุ่มได้คือการชูแขนที่มีรอยแผลให้เขาดูอีกหน
วิธีการของเธอได้ผลชะงัดเมื่อบุรุษหน้างามราวกับสตรีชะงักงัน นัยน์ตาที่จ้องแขนเธอกลับมาสั่นเทิ้มอีกครั้ง
“เอาเป็นว่าหากรุ่ยคุนพบเมืองแห่งนี้ ชาวเมืองทั้งหลายก็เท่ากับตกอยู่ในอันตราย”
เซียงรื่อพยายามชักจูงเขากลับมาที่เรื่องเดิม ทว่าสายตาของอวิ๋นซูหาได้เงยหน้าขึ้นสบตาเธอไม่ เจ้าตัวเอาแต่จับจ้องแผลที่แขนของเธอไม่หยุด
“อวิ๋นซู”
“หะ...หือ” อีกฝ่ายขานรับอย่างเหม่อลอย น้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“วันนี้สั่งให้คนไปหาหินก้อนใหญ่มาปิดทางเข้าออกของเมืองให้แน่นหนา หน่วยลาดตระเวนที่ยืนเฝ้าและออกไปสำรวจในป่าก็ให้ใช้ผ้าคลุมปกปิดรูปลักษณ์ให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้สะดุดตา อย่างน้อยหากมีผู้อื่นมาพบเห็นก็คงเข้าใจว่าเราเป็นมนุษย์เหมือนกัน”
ถ้าเทียบกันแล้วตอนนี้พวกเธอก
