อวิ๋นซูที่เพิ่งรู้ตัวรีบเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าอกเสื้อตามเดิมแล้วกระแอมไอแก้เก้อ “อีกไม่นานเราจะเดินทางถึงเหมืองแร่ นานแล้วที่ท่านไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าชาวบ้าน ดังนั้นข้าคิดว่าท่านควรเตรียมใจไว้สักหน่อย”
เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “เตรียมใจ?”
“ความรักที่พวกเขามีต่อท่านเจ้าเมืองนั้น...ค่อนข้างเข้มข้นอย่างมาก” อวิ๋นซูกล่าวยิ้มๆ “ไว้พอไปถึงท่านก็จะรู้เอง”
เซียงรื่อฟังแล้วสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกล ท่านเจ้าเมืองมีพลังในการรักษา พวกชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บก็คงมองเธอเสมือนเทพเซียนมาโปรด ความหวังและความกดดันที่ต้องแบกรับคงมีมากพอสมควร
ทว่าเซียงรื่อก็ค้นพบว่าข้อสันนิษฐานของตนเองมันยังดีเกินไปเมื่อมุ่งถึงที่หมาย
เหมืองแร่ที่อวิ๋นซูกล่าวถึงตั้งอยู่ตรงเทือกเขาฝั่งทิศตะวันตก ห่างจากจวนท่านเจ้าเมืองประมาณสิบกว่าลี้[1]
ใบหน้าน่ารักของหญิงสาวซีดเผือดเมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นจากหน้าต่าง ทางเข้าเหมืองซึ่งมีหินถล่มปิ
