ยี่สิบเอ็ด
จุดแปรผัน
ภายในห้องมีเสียงหอบหายใจของคนทั้งสองดังประสาน เซียงรื่อซึ่งถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระคลานเข่าลงจากเตียงอย่างอ่อนแรง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปซ่อนอยู่ด้านหลังฉากกั้นด้วยความอับอายอย่างที่สุด
หญิงสาวเปลี่ยนชุดใหม่ด้วยมืออันสั่นเทา สัมผัสที่มือและปลายนิ้วยังคงชัดเจนจนเธอแทบอยากกรีดร้องออกมาดังๆ สักทีหนึ่ง
ฝูหมิงหย่อนกายลงจากเตียงแล้วหยิบชุดที่เขาถอดออกเมื่อคืนมาสวมใส่ แม้เซียงรื่อจะไม่ส่งเสียง ทว่าพวงหางสีชมพูที่โผล่พ้นออกมาจากฉากกั้นก็ทำให้เขารับรู้ว่าเธอยังอยู่
ยามนี้จอมมารหนุ่มเริ่มมั่นใจแล้วว่าความหลงใหลที่มีต่อนางคงมิใช่แค่มนตราของกระรอกน้อยเพียงอย่างเดียว
“ข้าทำให้เจ้าโกรธหรือ”
“ขะ...ข้า...” เธออายจนต้องเอาชายแขนเสื้อปิดหน้า ยามนี้เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว แถมสมองยังขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก
เซียงรื่อไม่รู้เหมือนกันว่าเธอโกรธเขาหรือไม่ แต่ที่เธอมั่นใจ...คือเธอโกร
