ยี่สิบ
กลับมา
“ชอบช่วยบุรุษมากเป็นพิเศษ?”
เซียงรื่อเอ่ยทวนอย่างงุนงง ยามเธอช่วยเหลือผู้อื่นก็ไม่เคยคิดแบ่งแยกว่าเป็นสตรีหรือว่าบุรุษ
ฝูหมิงหายไปโดยไม่บอกกล่าวตั้งหลายวัน พอกลับมาก็เอาแต่พูดจาแปลกๆ ราวกับจะหาเรื่องแบบนี้ใช้ได้เสียที่ไหน!
หญิงสาวอ้าปากคล้ายจะพูดบางสิ่ง หากก็เสียจังหวะในการเอื้อนเอ่ยเนื่องจากต้องหันไปปรามเด็กหนุ่มทั้งสามที่ขู่คำรามใส่ฝูหมิงที่ขยับเข้ามาใกล้
“ถอยไป!!” กู้ชิงอ้าปากอวดเขี้ยวแหลมที่งอกยาวของตน
“ไสหัวไปให้พ้น!” กู้เฉิงหมอบตัวยืนสี่ขาเหมือนสัตว์ป่าที่พร้อมจะพุ่งกระโจนเข้าขย้ำอีกฝ่ายทุกเมื่อ
“ท่านเจ้าเมืองเป็นของพวกเรา!” น้องเล็กสุดอย่างกู้เฉียงหันมากอดขาเซียงรื่อราวกับเธอเป็นกระดูกชิ้นโปรดที่จะไม่ยอมแบ่งให้ใครโดยเด็ดขาด
ยามนี้บรรยากาศภายในห้องทวีความร้อนระอุราวกับจะมีการปะทะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ!
“เจ้ากำลังสั่งข้า?”
ฝูหมิงเหยียดยิ้มพลางส่งเสียงหัวเราะออกม
