“ผมว่าเราออกไปกันก่อนเถอะครับ รอตรีอารมณ์เย็นกว่านี้ค่อยมาเยี่ยมกันใหม่”
เมื่อทุกคนเริ่มทยอยกันออกไป ก็ยังมีหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ในมุมเดิมเงียบๆ ไม่ได้ถอยห่างไปไหน เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ ยิ่งต้นเหตุทั้งหมดมาจากแม่ของเธอด้วยแล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกว่าพวกเธอติดค้างเขาเข้าไปอีก ถึงมารดาจะไม่ได้ตั้งใจแต่ผลที่เกิดขึ้นมันอาจจะทำให้ตรีศูล ต้องสูญเสียการมองเห็นไปตลอดชีวิต ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะมีหน้าอยู่กับครอบครัวนี้ต่อไปได้ยังไง โดยเฉพาะคนที่มีบุญคุณท่วมหัวอย่างคุณลุงปริตร
ผ่านไปเป็นสิบนาทีเมื่อคนป่วยนิ่งได้สักพัก เธอจึงเริ่มเข้าไปเก็บข้าวของในห้องเงียบๆ หวังแค่มันจะไม่รบกวนเขา พอดีกับที่พยาบาลนำอาหารกลางวันเข้ามา เธอจึงพยักหน้ารับให้คุณพยาบาลออกไปได้เลย เดี๋ยวเธอจะเป็นคนจัดการเอง
“นั่นใคร ? คุณพยาบาลหรือหมอครับ”
นารถลักษณ์ไม่กล้าบอกว่าเป็นตัวเอง ขนาดพี่น้องทุกคนตรีศูลยังไม่ยอมให้เข้าใกล้แถ
