แกร๊ก!
มือเรียวเขย่าบานประตูห้องรัว ๆ เมื่อเสียบกุญแจเข้าไปในลูกบิดแล้วแต่ประตูกลับเปิดไม่ออก
“อะไรเนี่ย ทำไมเปิดไม่ออกล่ะ” เสียงงัวเงียพึมพำคนเดียว
ระหว่างนั่งคุยกับเพื่อนสาวที่ร้านหอยทอดก็ชนแก้วกันไปเยอะเลย จากที่คิดว่าไม่ดื่มแต่นั่งไปสักพักก็ดื่ม ถึงจะไม่เมาแต่ก็เวียนหัวหน่อย ๆ
“คนยิ่งง่วง ๆ อยู่ ประตูเป็นอะไรอีกเนี่ย”
“ก็นั่นไม่ใช่ห้องเธอมันจะเปิดออกได้ยังไง” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น พอหันไปมองถึงได้รู้ว่าใครบางคนกำลังยืนกอดอกพิงประตูห้องห้องหนึ่งอยู่ “มัวยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเจ้าของห้องกลับมาแล้วเห็นเข้าก็คิดว่าเธอเป็นขโมยหรอก” เมื่อถูกทักแบบนั้นสาวน้อยก็รีบก้าวหนีจากหน้าห้องคนอื่น
“ก็เชยตามัว ๆ นี่ ใครจะไปรู้ล่ะว่าจำห้องผิด” เสียงอ่อยเอ่ยพลางงุดหน้าลงไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้าเพราะเมื่อกี้ทำเรื่องน่าอายไว้ “ลุงหลบก่อนสิคะ เชยจะรีบเข้าห้อง”
“เมาหรือไง” คนตัวใหญ่หลีกทางให้สาวน้อ
