จินวั่งซูมองแล้วมองอีก จวิ้นอ๋องก็ยังคงนั่งยิ้มมองไปทางหน้าร้านอย่างไร้จุดหมาย
“นี่...เฉินกง” ทั้งที่เรียกเสียงดังแต่น้องชายก็ยังคงนั่งนิ่ง
ปัง! จินวั่งซูตบด้ามพัดงูดำลงกับโต๊ะอย่างแรง
“เฉินกง”
จวิ้นอ๋องเบือนหน้ามามองช้าๆ “เสียงดังทำไมกัน?”
“เจ้าเป็นอะไรไป?”
“ข้าก็แค่...มีความสุข”
“หือ...” จอมยุแยงหรี่ตา “เรื่องอะไร? ไม่เห็นเจ้าคิดจะบอกข้าบ้าง”
“คนที่ใจล่องลอยไปเรื่อยๆ อย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร?” จวิ้นอ๋องปรายหางตามองพี่ชาย จินวั่งซูไม่เคยมีเรื่องรักใคร่ให้เล่ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาใช้ชีวิตเสเพลสนุกสนานดื่มนิด เที่ยวหน่อย และเน้นเรื่องยุ่งกับชีวิตคนอื่น
จินวั่งซูหรือเถ้าแก่เซียงถึงกับทำตาโต “มีเรื่องอะไรที่คนอย่างข้าจะไม่เข้าใจบ้าง อา...ไม่ใช่แค่เข้าใจ แต่ข้ารู้แท
