จินเฟิ่งเดินหนีเขาออกมาไกลแล้ว แต่หูเหมือนยังได้ยินประโยคนั้นอยู่ ใบหน้าของนางยังร้อนผ่าวไม่หาย แค่เพียงเขาบอกว่าชอบกลิ่นของนาง เหตุใดจึงทำให้รู้สึกขัดเขินได้มากถึงเพียงนี้?
จวิ้นอ๋องมองตามนางไปก่อนจะเข้าไปห้องออกแบบอาวุธ เขาลงมือร่างแบบสิ่งที่คิดไว้ในหัว ‘สิ่งนี้เหมาะกับนาง’
จินเฟิ่งชะเง้อชะแง้ เลยเวลารับประทานอาหารแล้ว เหตุใดเขาจึงยังไม่มาอีก
“ไม่เป็นไร ข้าจะไปดูกุนซือเอง เขาเป็นลูกน้องของข้า” องค์หญิงลุกขึ้นก้าวไปทางห้องออกแบบอาวุธ
“อ๊ะ!” ร่างของนางเกือบชนกับร่างสูงเพรียว
“องค์หญิงมาตามหาข้าหรือ?” จวิ้นอ๋องอมยิ้ม
“ก็เจ้าเป็นทหารสังกัดข้า ข้าก็ต้องรับผิดชอบ” นางไม่กล้าสบตา เสมองม้วนกระดาษในมือชายหนุ่ม
“นั่นคืออะไร?”
เขายกม้วนกระดาษในมือ แล้วลดเสียงลง “ของที่ข้าทำให้ท่าน”
