จินวั่งซูเดินตบด้ามพัดในมือวนเวียนอยู่หน้าหลันเซ่อ ใบหน้าเคร่งขรึมจริงจัง “ข้าขอบอกเจ้าเลยนะหลันเซ่อ อยู่ดีๆ เจ้าก็ไปกับองค์หญิงเช่นนั้น เรียกได้ว่า อกตัญญูโดยแท้” เขาชี้มือไปจวิ้นอ๋องที่นั่งอยู่เก้าอี้ “เจ้าดูพ่อของเจ้า เสียใจจนแทบไม่กินไม่นอน นับตั้งแต่เจ้าจากไป”
หลันเซ่อทำหน้าสลด ทำก้มหน้าลงสำนึกผิด
“พ่อเองก็ไม่อยากจะว่าเจ้า แต่จู่ๆ เจ้าก็ตามองค์หญิงไปแบบนั้น เป็นใครก็ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา” จวิ้นอ๋องได้ที รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ “หากพ่อหาวิธีเข้าวังหลวงไม่ได้ เจ้าคิดไหมว่าจะใครกันจะช่วยเจ้าออกจากกรงได้?”
หลันเซ่อเงยหน้า ผงกหัวอีกสองครั้ง คล้ายจะขอบคุณท่านพ่อจวิ้นอ๋องของมัน
“ในเมื่อเจ้าสำนึกผิดแล้ว พ่อก็ไม่อยากจะกล่าวโทษเจ้า นับแต่นี้ องค์หญิงจะเป็นแม่ของเจ้า ต่อไปดูแลแม่ให้ดี แล้วก็อย่าลืมมารับใช้พ่อ หากพ่อต้องการความช่
