บทที่ 8 รายงาน
1172 คำ
บทที่ 8
รายงาน
หลังเลิกเรียน
ร่างบางเดินออกมาจากตึกคณะหลังจากที่เลิกเรียนโดยมีเพื่อนสนิททั้งสองคนรีบวิ่งตามออกมาติด ๆ
“ไอ้เหมี่ยวแกจะรีบไปไหนเนี่ย”
“ก็ไอ้...วายุน่ะสิบอกให้ฉันไปเอาหนังสือหลังเลิกเรียน” ฉันบอกออกไปตามตรง
“วาชอบมึงรึเปล่าวะ” หมีถามและมองหน้ามะเหมี่ยวด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
“เออ วาชอบมึงแน่ ๆ”
“เหอะ จะบ้าเหรอ!” มะเหมี่ยวรีบปฏิเสธทันควัน และเธอก็คิดว่าจะเป็นแบบนั้นด้วย
“ถึงกูจะปลื้มวามากแต่กูก็โอเคนะถ้ามึงคบกับวาอะ” จริงอยู่ที่เพื่อนทั้งสองคนอย่างหมีและบิวนั้นชื่นชอบวายุมานานแต่พวกเธอก็ยินดีที่วายุนั้นจะคบกับเพื่อนสนิทอย่างมะเหมี่ยว
มันคงจะดีกว่าถ้าหากมะเหมี่ยวเลิกทำตัวเป็นแม่เสือสาวล่าผู้ชายไปวัน ๆ แบบนี้
“นี่พวกมึงจะบ้าเหรอ! หมอนั่นเป็นเสือร้ายนะ” เสียงเล็กตอบกลับทันควัน หากเธอจะเลือกมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคนก็คงไม่เลือกเสือร้ายที่มีข่าวเรื่องผู้หญิงไปวัน ๆ อย่างวายุแน่นอน
“มึงก็เป็นแม่เสือสาวค่ะอีเหมี่ยว” บิวเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจออกมาเพราะเพื่อนสนิทก็ไม่ได้แตกต่างจากวายุเลยสักนิด
“ก็นั่นแหละ ถ้ากูอยากจะจริงใจกับใครสักคนจริง ๆ กูก็คงเลือกจากนิสัยและไม่เป็นเสืออย่างหมอนั่นแน่นอน!”
“ก็ถ้าวามันชอบมึงจริง ๆ ก็อาจจะหยุดเป็นเสือแล้วมาเป็นแมวอ้อนมึงคนเดียวก็ได้นะเว้ย” หมีเสริมอีกเสียง
“โอ๊ย! พอเลย! น่าเบื่อชะมัด นี่พวกมึงจะชงกูกับหมอนั่นทำไมนักหนา”
“อะไรของมึงเนี่ย พวกกูก็หวังดี”
“ไว้ถ้ากูมีแฟนจะพามาเปิดตัวกับพวกมึงคนแรกเลย!!”
“เออ! กูจะรอดูวันนั้นค่ะ รอดูวันที่แมวเสือสาวกลับใจ” มะเหมี่ยวกอดอกและหันหน้าหนี เธอยังคิดไม่ออกเลยว่าตัวเองจะมีแฟนตอนไหนแล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ได้คิดว่าการที่เธอทำตัวเป็นแม่เสือสาวแบบนี้มันจะส่งผลเสียตรงไหน ซึ่งมันเป็นความต้องการของเธอทั้งนั้นและเธอก็มีความสุขที่ทำแบบนี้ด้วย
ติ้ง!
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของคนตัวเล็กดังขึ้นทำให้มะเหมี่ยวหยิบมันออกมาจากกระเป๋าสะพายราคาแพง แต่ใบหน้าเล็กกับต้องชะงักและขมวดคิ้วยุ่งเพราะคนที่ส่งข้อความมาหาเธอนั้นคือวายุ!
MESSAGE : WAYU (2)
WAYU : ฉันรออยู่ที่ลานจอดรถ
WAYU : อย่าช้า ให้เวลาสองนาที
มะเหมี่ยวถึงกับแปลกใจที่อยู่ๆวายุก็ส่งข้อความมาหาเธอได้ทั้งที่เธอไม่เคยให้ช่องทางติดต่อกับเขาเลยแม้แต่ช่องทางเดียว
“กูไปก่อนนะมึง ไว้เจอกันพรุ่งนี้” เสียงเล็กเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิททั้งสองก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าดังเดิม
“เออมึง ได้หนังสือแล้วก็รีบทำรายงายนะเว้ย อย่าลืมนะมึงถ้าไม่อยากแดกเอฟ!”
“เออ! รู้แล้วน่า” มะเหมี่ยวยู่ใส่เพื่อนสนิทที่ย้ำเตือนจนเธอจำได้ขึ้นใจ
“ไปๆ รีบไป” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับก่อนจะรีบเดินไปที่ลานจอดรถซึ่งอยู่ด้านหลังตึกคณะ สายตาหวานกวาดมองรถยนต์คันหรูและรีบเดินเข้าไปทันที
มือเล็กเคาะที่กระจกเบา ๆ ทำให้คนในรถลดกระจกลงมาและมองคนตัวเล็กด้วยสายตานิ่งเรียบ
“เกินสองนาที”
“จะบ้าเหรอ! แค่เดินจากหน้าตึกมาที่จอดรถก็เกินเวลาแล้ว!” คนตัวเล็กแว้ดใส่ด้วยความหงุดหงิด
“เธอจะเสียงดังทำไมวะเนี่ย เสียงก็แหลมแสบหูชิบ!”
“ไอ้บ้า!”
“ขึ้นรถ เร็วๆ”
“ฮึ่ย!” มะเหมี่ยวเดินขึ้นรถยนต์คันหรูจามที่วายุบอก หากเธอไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากเขารับรองว่าเธอได้วีนแตกกว่านี้แน่ ๆ
รถยนต์คันหรูขับออกจากมหาวิทยาลัยตรงไปยังคอนโดหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ทั้งสองคนเดินลงจากรถและเข้าไปด้านในด้วยความเงียบโดยไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา
ประตูห้องถูกเปิดออกก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปข้างในตามด้วยมะเหมี่ยวที่เดินตามไปติด ๆ ใบหน้าหวานกวาดมองรอบ ๆอย่างตื่นตาตื่นใจที่คอนโดของวายุนั้นตั้งอยู่ใจกลางเมืองอีกทั้งยังสามารถมองเห็นสิ่งรอบข้างได้ทั่วเมือง
แม้ว่าคอนโดของมะเหมี่ยวจะราคาไม่แพ้กันแต่บรรยากาศรอบ ๆ และดีไซน์นั้นแตกต่างกันอย่างมาก
“จะเข้าไปด้วยกันไหม” เสียงเข้มเอ่ยถามพลางมองใบหน้าเล็กที่กำลังสนใจกับข้าวของเครื่องใช้ภายในห้อง
“ฮะ!?”
“ห้องหนังสือ จะเข้าไปดูไหม”
“นายมีห้องหนังสือด้วยเหรอ” คนตัวเล็กถามพลางทำตาโตเพราะไม่คิดว่าคอนโดของเขาจะมีห้องหนังสือด้วย
“อืม” ร่างสูงเดินตรงไปที่ห้องอีกฝั่งทำให้คนตัวเล็กเดินตามไปติด ๆ มือหนาเปิดประตูห้องออกก็พบว่าด้านในนั้นเป็นชั้นหนังสือที่มีหนังสือหลายร้อยเล่มวางอยู่เต็มไปหมด
คอนโดของวายุนั้นจะมีสองห้องโดยอีกห้องหนึ่งจะเป็นห้องนอนส่วนห้องนี้เขาจัดให้เป็นห้องหนังสือโดยเฉพาะ แม้ว่าภายนอกเขาจะเป็นเสือร้ายแต่ถ้าหากได้เข้ามาอยู่ในมุมของตัวเองแล้วก็นับได้ว่าเป็นหนอนหนังสือคนหนึ่งเลย
“โห! ถามจริง! เยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย”
“อย่าซนล่ะ” วายุเอ่ยเมื่อเห็นคนตัวเล็กตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
“ฮึ่ย! เห็นฉันเป็นเด็กรึไง”
“เธอจะทำเรื่องรัฐประหารใช่ไหม”
“อื้ม” มะเหมี่ยวพยักหน้าหงึก ๆ และมองคนตัวโตที่กำลังทองหน้าหนังสือตรงหน้าอย่างใช้ความคิด
ภายในใจก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะเธอไม่เคยเห็นวายุในมุมแบบนี้เลยสักครั้ง เธอรู้ว่าวายุนั้นเรียนเก่งแต่ก็ไม่คิดว่าแท้จริงแล้วเขาจะเป็นหนอนหนังสือเช่นนี้
“อะ เล่มนี้...อืม เล่มนี้ก็เกี่ยว เล่มนี้...เล่มนี้ด้วย” วายุส่งหนังสือมาให้มะเหมี่ยวหลายเล่มจนคนตัวเล็กต้องใช้ทั้งสองมือโอบอุ้มมันไว้อย่างทุลักทุเล
“อ๊ะ...”
“เล่มนี้ด้วย เล่มนี้ก็สำคัญ” มือหนาส่งหนังสือไปให้คนตัวเล็กโดยไม่ได้หันไปมองเลยว่าในมือของเธอนั้นมีมากกว่าห้าเล่มไปแล้ว
“อ๊ะ! เยอะขนาดนี้เลยเหรอ” มะเหมี่ยมทำตาโตและมองคนตรงหน้าอย่างเอาคำตอบ เธอไม่รู้ว่าวายุนั้นจะแกล้งเธออีกหรือเปล่า
- ผู้เขียน
