บทที่ 19
หึง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“!!!” มะเหมี่ยวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากเตียงและมองร่างสูงที่กำลังมองเธอด้วยความนิ่งเฉยไม่มีท่าทีร้อนรนแต่อย่างใด
“เหมี่ยวลูก ทำอะไรอยู่ลูก”
“ทำไงดี!” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบากับตัวเอง หากแม่ของเธอเข้ามาเห็นมีหวังเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ
“ก็เปิดประตูสิ”
“นายจะบ้าเหรอ!”
หมับ!
“อ๊ะ! อื้อ!!” วงแขนแกร่งตวัดเกี่ยวร่างบางให้นอนราบกับเตียงอีกครั้งก่อนที่เขาจะสัมผัสเข้าที่กลีบกุหลาบสีหวานที่ตอนนี้มีน้ำหวานไหลออกมา
“นายทำบ้าอะไร! ปล่อยฉันนะวายุ!” เธอไม่รู้ว่าคนตัวโตต้องการอะไรแต่การที่เขาเล่นแบบนี้ขอบอกเลยว่าเธอไม่ตลกด้วย!
“ถ้าแม่เธอได้ยินเสียงครางจะว่ายังไงนะ”
“นี่นาย อ๊า...อึก!” ร่างบางเม้มปากแน่นเพื่อสะกัดกลัั้นเสียงครางเอาไว้เพราะแม่ของเธอยังอยู่ที่หน้าประตูห้อง หากแม่ของเธอได้ยินเสียงหยาบโลนขึ้นมามีหวังจบเห่!
นิ้วร้ายสัมผัสที
