เมื่อเราไปถึงบ้านของคาลวินดร.เจมส์แบล็กก็โทรมามันต้องเกี่ยวกับแม่ของฉันดังนั้นฉันจึงรับโทรศัพท์ทันที
“อเล็กเซีย แม่คุณฝื้นแล้วเธออยากเจอคุณ” ดร.แบล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าพอใจ
ในที่สุดแม่ก็ตื่นขึ้นมา ทุกวันฉันสวดภาวนาให้แม่ของฉันตื่นขึ้นมา แต่เมื่อวันนี้มาถึงในที่สุดฉันก็ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร
“เกิดอะไรขึ้น?” คาลวินมองที่สีหน้าว่างเปล่าของฉัน “แม่ฝื้นแล้ว” ฉันบอกเขาคาลวินไม่พูดอะไรเลยหันหลังกลับและขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล
เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาลฉันได้รับข้อความจากดร.แบล็กและแม่ของฉันย้ายไปที่แผนกศัลยกรรมสมอง ฉันผลักประตูอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าไปข้างในทันที “ไม่ต้องห่วง ผมจะไปกับคุณด้วย” คาลวินกล่าวเมื่อฉันเห็นแม่ของฉันลืมตาขึ้นและมองมาที่ฉันน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา “แม่..” ฉันกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของแม่และร้องไห้
“แม่ของคุณสบายดี คุณไม่ต้องกังวลไปนะคะ” พยาบาลปลอบโยนฉันและส่งกระดาษทิชชู่
