PART ปลาย
“สปาเก็ตตี้เจ้าอร่อยมาแล้ว...”
เสียงของฉันขาดห้วงไปในทันใดเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วพบว่าหญิงสาวที่เข้ามาหากันก่อนหน้านี้กำลังนอนสัปหงกอยู่บนโซฟาแต่เพียงลำพัง ทั้งยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างหลับไม่สบายให้ฉันได้แต่สบมองก่อนจะยกยิ้มออกมาจาง ๆ และเดินตรงเข้าไปหาเธอ
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างกับเธออย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการนอนหลับของคนที่น่าจะเหนื่อยล้า พร้อมทั้งจดจ้องมองใบหน้าของเธอในขณะหลับใหลโดยที่รอยยิ้มของฉันยังคงประดับอยู่ข้างมุมปากด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่ก่อตัว
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อนฉันได้เค้นถามเธอว่าทานอะไรแล้วหรือยังในช่วงเวลานี้ แน่นอนว่าเธอไม่ได้บอกความจริงแต่ใบหน้าของเธอเมื่อยามโกหกกันนั้นมันไม่ได้น่าเชื่อถือแต่อย่างใด ฉันจึงอาสาจะเป็นคนลงไปซื้ออะไรมาให้เธอทานก่อนและให้เธอรออยู่ที่นี่ทั้งยังสามารถทำตัวได้ตามสบายเลย
ทีแรกเธอก็ดูเหมือนจะไม่
