พรายเสน่หา

ตอนที่ 13

“เอ... อยู่ตรงไหนนะ บัวจำได้นะคะว่าวางเอาไว้ตรงนี้”

กฤษณ์มองบัวที่หยิบจับค้นหาไม้ขีดไฟจากตะกร้าใส่ของแห้งมากมายที่วางอยู่บนหลังตู้กับข้าวแบบเก่าเหมาะเจาะกับตัวบ้าน ตั้งแต่เดินผ่านห้องโถงด้านนอกเข้ามาจนถึงห้องครัวด้านหลัง เขายังไม่พบสิ่งใดที่อยู่ในยุคสมัยนี้เลยสักนิด แม้กระทั่งห้องครัวก็ยังเป็นแบบเก่า รูปแบบคล้ายกับละครย้อนยุคที่เขาเคยแวบๆ แอบดูบ้างเป็นบางครั้ง

ท่าทางวุ่นวายและร้อนรนของบัวทำให้กฤษณ์เกิดความละอายแก่ใจ เพราะแค่เขาบอกว่ามีไฟแช็กอยู่ ทุกอย่างก็จะคลี่คลายไปในทางที่ดี แต่การที่เขาทำนิ่งเงียบนั่นคือการฉวยโอกาสอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด เขาหวังอะไรจากเธองั้นเหรอ เขากำลังจะทำลายเกียรติของตัวเองหรือเปล่า ในเมื่อเขาเป็นผู้ที่ต้องรักษากฎหมาย แต่เขากลับกำลังหลีกเลี่ยงเพื่อหวังผลในสิ่งร้ายนั้น

“มาครับพี่ช่วยหา”

กฤษณ์ตัดสินใจที่จะช่วยหาพอเป็นพิธีแล้วจะทำเป็นนึกขึ้นได้ว่ามีไฟแช็กอยู่ที่พวงกุญแจ เขาคงทำได้ดีที่สุดเท่านี้ อย่างน้อยก็ขอให้ใกล้ชิดเธออีกสักนิด เพียงเสี้ยววินาทีก็ได้ แค่นี้ก็พอแล้วนะสำหรับวันนี้ แม้มันจะรู้สึกผิดกับอาชีพไปนิดหน่อยก็ตาม

“งั้นพี่กฤษณ์ฉายไฟนะคะ”

แสงสว่างจากไฟฉายกระบอกน้อยสาดลำแสงตรงไปในจุดที่เธอบอก เพราะภายในห้องครัวที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามานั้น ให้ความสว่างไม่มากพอที่จะมองเห็นอะไรเด่นชัด

“ตรงนี้คะ ตรงนี้ ว้าย!”

“บัวครับ! บัว!”

กฤษณ์ถลาเข้าไปหาในทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงหวานๆ ร้องออกมา และแสงสว่างเพียงน้อยนิดก็วูบดับลงเพราะไฟฉายกระบอกจิ๋วล่วงหล่นจากมือ เพราะฝ่ามือและท่อนแขนของเขานั้นถลาเข้าไปคว้าเอาบั้นเอวคอดกิ่วของเจ้าของบ้านเข้าหาตัวเพื่อป้องกันอันตรายให้กับเธอ

เสียงหัวใจที่เต้นตึกตัก ตึกตัก เพราะดวงตาที่จ้องประสานกันใกล้เพียงลมหายใจรดกัน ทำให้กฤษณ์ตกอยู่ในภวังค์ เมื่อความสวยงามที่มองเห็นเด่นชัดอยู่ตรงหน้ามันมีผลต่อความรู้สึกนึกคิด และประสาทสัมผัสทั่วทุกส่วนของร่างกาย

ฝ่ามือแกร่งเลื่อนขึ้นมาลูบไล้อยู่ที่สองแก้มบอบบาง ก่อนที่ปลายนิ้วจะกดทาบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอค้างด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน

กฤษณ์ไม่อาจยับยั้งชั่งหัวใจตัวเองได้อีกแล้ว เมื่อทุกขณะของหัวใจเต้นรัวเร็วนี้มันคือ สิ่งที่เขาอยากและปรารถนาให้เกิดขึ้น ริมฝีปากอบอุ่นจึงประทับลงที่ความอวบอิ่มทว่าบอบบางในทันที

‘อา... หวานเหลือเกิน’

แรงกดทาบจากทุกความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลประทับลงที่ความอวบอิ่มอ่อนนุ่ม กดย้ำ และจูบซับด้วยอารมณ์หวามหวานเพราะแรงรักที่ผลักดันอยู่ด้านใน ขณะที่ปลายลิ้นค่อยๆ สอดแทรกเข้าหาความอ่อนหวานที่เขาอยากสัมผัสตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้า และความหอมหวานมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยแลกลิ้นดูดดึงกันและกันด้วยความใคร่ก็บังเกิด

มันคือความอ่อนโยน คือสัมผัสที่เขาต้องการจะบอกกล่าวให้เธอได้รู้ว่าเขาปรารถนาที่จะมอบความรู้สึกจากกายแกร่งนี้ให้เธอรับรู้ อยากให้บัวได้รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร

แรงจูบกดทาบทั้งหนักแน่นและอ่อนหวาน ก่อเกิดความรู้สึกซาบซ่านสะท้านไปด้วยความรักเสียจนเขาสัมผัสได้ว่าบัวกำลังจะยืนอยู่ไม่ไหว กายแกร่งจึงค่อยๆ ประคองเรือนร่างงดงามเข้าประชิดตัว เหนี่ยวรั้งให้เธอนั่งลงเพื่อรองรับเอาความรักของเขาได้มากขึ้นอีก ก่อนแผ่นหลังของเธอจะเอนราบโดยมีเขาคร่อมทาบอยู่ด้านบน

ใบหน้างดงามหงายไปด้านหลังด้วยความปรารถนากำลังก่อเกิดความหฤหรรษ์มากมายพุ่งตรงสู่ร่างกายของเธอ บัวส่ายใบหน้าบิดกายไปมาด้วยความซ่านเสียว เมื่อริมฝีปากอบอุ่นนั้นแตะสัมผัสเธอไปจนทั่วทั้งใบหน้า ก่อนจะค่อยๆ ลากไล้ลงมาที่ซอกหู ต้นคอ และไหล่ลาดเนียน มันคือความประหม่า ความสั่นไหวที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น ‘ความรัก’ ที่อ่อนหวาน ไม่เคยเลยสักครั้งที่ได้สัมผัสทั้งตัวและหัวใจเยี่ยงนี้

“อา... พี่กฤษณ์คะ... พี่กฤษณ์... พี่กฤษณ์...”

“ครับ... บัวจ๋า... ขอให้พี่กฤษณ์ได้ชื่มชมดอกบัวเถอะนะ พี่รักบัวเหลือเกิน”

เสียงกระซิบสั่นพร่ายามที่จมูกโด่งค่อยๆ ซอกซอนไปตามสาบเสื้อผ้าลูกไม้เนื้อดี พร้อมๆ กับนิ้วมือที่ทำหน้าที่ปลดรังดุมออกอย่างเบามือ เขาอยากให้เธอได้รับความรักที่อ่อนหวานจากเขา ไม่ใช่ความใคร่ที่รุกเร้ารุนแรง อยากให้บัวได้รับความสุขมากที่สุดในชีวิต

“พี่กฤษณ์... บัว... อื้อ... พี่กฤษณ์ขา...”

ฝ่ามือเกาะกุมที่ไหล่แกร่งเมื่อใบหน้าของเขากำลังซุกซอนอยู่บนเนินหน้าอกอวบอิ่ม เธอไม่ได้ร้องห้ามเพราะสิ่งนี้คือสิ่งที่ปรารถนาเช่นเดียวกัน

เนื้อเนินอกที่เปิดเผยแก่สายตาทำให้กฤษณ์ทอดสายตามองอย่างกระหาย เพราะความอวบอิ่มขนาดใหญ่ที่มองเห็นจากภายนอกนั้นยังไม่ทำให้เขากระหายและตื่นเต้นได้เท่าที่มองเห็นของจริงอยู่ต่อหน้าต่อตาในขณะนี้

ผิวขาวกระจ่างใสจนมองชัดอยู่ในความสลัว ทำให้ความอวบใหญ่แนบชิดแน่นสนิทอยู่ภายใต้เสื้อในเต็มตัวเฉกเช่นคนยุคเก่านิยมใส่กัน หรืออาจเรียกว่าเป็นเสื้อในยุคคุณยายยังสาวก็เป็นไปได้ ทว่าเมื่อมันทำหน้าที่โอบประคองความยิ่งใหญ่เกินตัวของบัวเอาไว้ เขากลับคิดว่ามันคือความเซ็กซี่ที่เป็นวินเทจอย่างที่สุด

“อา... บัวจ๋า... บัวสวยเหลือเกิน และบัวก็หอม อืม... หอมเหลือเกิน”