“ขอพบคุณเฟยค่ะ”
ฉันเอ่ยความต้องการของตัวเองออกไป เมื่อเลขาหน้าห้องของหลี่หรงเฟยยังคงคุยกันไม่สนใจแขกที่มาถึงสักนิด ถึงแม้ฉันจะขึ้นตึกได้แต่จะเข้าไปโดยไม่ได้บอกกล่าวคงโดนพี่เฟยดุแน่นอน
แต่เมื่อไม่ได้รับความสนใจ ฉันเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยประโยคนั้นให้ดังขึ้นอีกนิด
“ขอโทษนะ ฉันมาขอพบคุณหรงเฟย”
“อ๋อออคุณแก้ม”
“ค่ะ” ฉันตอบรับเลขาหน้าห้องด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก เพราะเริ่มโมโหตั้งแต่เรียกครั้งที่สองแล้ว ยังทำท่าเหมือนไม่สนใจอีก
ไร้มารยาทสิ้นดี
“สักครู่นะคะ” เลขาหน้าห้องปรายตา “อืมมมชื่อของคุณแก้มไม่อยู่ในรายชื่อนัดหมาย เกรงว่าจะต้องให้กลับไปก่อนนะคะ”
“แจ้งคุณเฟยว่าฉันมาขอพบ” ฉันออกคำสั่งด้วยความหงุดหงิด เมื่อพนักงานตรงหน้าออกความคิดเห็นเกินหน้าที่ โดยการออกปากไล่ฉันราวกับไม่สนใจว่าฉันจะเอาไปฟ้องเจ้านายพวกเธอหรือไม่
“ตารางนัดวันนี้เต็มแล้วค่ะ”
“แล้วไม่ต้องถามคุณหรงเฟยก่อนเหรอ”
“ไม่จ
