บ้าชิบ!
ผมค่อย ๆ หันหน้าไปมองคนข้างกายที่หันหน้าออกไปมองหน้าต่างรถอีกฝั่งหลังจากที่เราต่างหันหลังให้กันนานพอสมควร แปลกนะปกติเธอจะไม่นั่งอยู่เฉย ๆ แอนนี่มักเอางานขึ้นมาทำตลอดไม่ว่าเธอจะอยู่ไหน หรือจะรู้สึกเวียนหัวแค่ไหน แต่เธอก็จะทำมันให้เสร็จภายในวันนั้น แต่ตอนนี้เธอกลับนั่งเฉย ๆ เหมือนมีความคิดมากมายในหัว
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะรู้สึกถึงการเลี้ยวรถเข้าไปยังบริษัทแห่งหนึ่ง บริษัทแห่งนี้เป็นบริษัทที่ดูแลครอบครัวของผมมาหลายรุ่น เป็นเหมือนหน่วยงานที่คอยฝึกคนให้กลายเป็นบอดี้การ์ด เอาจริงผมไม่ศรัทธากับบริษัทนี้ตั้งแต่ปล่อยให้พ่อผมตายละ แต่ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้
ทันทีที่รถเคลื่อนมาถึงและได้ดับลง ก่อนที่ประตูรถจะถูกออกเปิดจากคนภายนอกรถให้ผมได้ก้าวขาลง พร้อมกับแอนนี่
เธอมีสีหน้าเหมือนจะตายพรุ่งนี้ อมทุกข์อะไรเบอร์นั้น
“สวัสดีครับท่านประธาน” วันนี้ผมได้ยินคำนี้กี่ครั้งแล้วนะ ผมไม
