มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาอีกรอบ ฝืนยิ้มหลายครั้งเพื่อไม่ให้เจ้าบ้านประหลาดใจ เมื่อมั่นใจถึงส่งเสียงรบกวน “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อวณิชยา เป็นมัณฑนากรที่ดูแลงานในรีสอร์ทค่ะ”
“สักครู่นะครับ” เจ้าของบ้านส่งเสียงขึ้นมาเป็นคำแรก คำสั้นๆ ง่ายๆ แต่ส่งผลต่อความรู้สึกคนฟังเป็นอย่างมาก น้ำตาที่แห้งเหือดไปค่อยๆ เอ่อคลอขึ้นมาอีกรอบ ความรู้สึกในส่วนลึกตะโกนโหร้องว่ามันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน มือบอบบางที่จับกระเป๋าอยู่นั้นขยุ้มหนักมากขึ้น เกร็งจนสั่นไปหมด จนกระทั่งคนตัวสูงหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากัน
หยาดน้ำตาก็ไหลหลั่งโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ชาครีย์... เป็นเขาจริงๆ ด้วย ริมฝีปากวณิชยาสั่นระริกเหมือนอยากพูดแต่กลับพูดไม่ออก
ทำไมถึงเป็นคุณ? คำถามนั้นส่งผ่านออกทางน้ำตากับเสียงสะอื้น ลมหายใจหญิงสาวติดขัด ที่หลุดออกมามีเพียงเสียงร้องไห้ที่กลั่นออกมาจากส่วนลึกของจิตใจเท่านั้น เจ้าของบ้านกระตุกยิ้ม เอนสะโพกพิงโต๊ะทำงาน
