Pream Part
.
ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกไปไหน แม้ว่าผู้ใหญ่ทั้งหมดจะพากันออกไปจนเหลือแค่ฉันและคริสอยู่ในห้องแค่สองคนก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงดี เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองมีค่ากับแม่ขนาดนั้น
แก้วตาดวงใจเหรอ?
ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?
“พรีม” ฉันสะดุ้ง ก่อนจะหันกลับไปมองคนเรียก คริสยืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คงเพราะฉันเอาแต่เหม่อจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างสินะถึงไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ ฉันกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อเรียกสติกลับมา ก่อนจะตอบกลับคนที่กลายมาเป็นสามีอย่างเต็มตัวสั้น ๆ
“ว่า”
“เป็นอะไร เหนื่อยเหรอ”
“เปล่า” ฉันไม่ได้โกหก วันนี้ไม่ได้เหนื่อยเท่าที่คิด แต่ก็เมื่อยน่าดูเพราะต้องเดินและยืนหลายชั่วโมง
“งั้นไปอาบน้ำเถอะ จะได้รีบนอน เมื่อเช้าก็ตื่นแต่เช้ามืดนี่”
“อืม”
“อืมก็ลุกสิ อ้อ ลุกไม่ไหวใช่ไหม มา เดี๋ยวฉันช่วย”
“ไม่ต้อง อ๊ะ!!” ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่
