ตอนที่ 15
1640 คำ
ความจริงคือเขาทำรอลีน่านั้นแหละ แต่ก็เก๊กไปว่าทำเยอะงั้นแหละเผื่อว่าเธอกินมาจากที่อื่นแล้วจะได้ไม่เสียความรู้สึกมาก ลีน่าจะรู้ไหมว่าเป็นผู้หญิงคนที่สองรองจากแม่ที่ได้กินอาหารฝีมือของเขา แต่ถ้าเป็นผู้ชายก็มีพวกเพื่อนเหี้ยมันกินบ่อย
“อร่อยจัง”
“ถ้าไม่อร่อยก็เสียชื่อแม่ฉันหมด”
“คุณป้าสอนนายด้วยเหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย”
“กินๆไปเถอะอย่าพูดมากเดี๋ยวติดคอ” แม่ของเป็นอาจารย์สอนทำอาหารก่อนจะผันตัวมาเป็นคุณนาย ในตอนเด็กพอว่างๆก็จับเขามาสอนทำอาหารตลอด แล้วเวลากลับไปบ้านแม่ก็มักจะชวนทำอาหารเสมอเลย
“คืนนี้ไปด้วยนะเควิน พอดีว่าฉันนัดเพื่อนไว้”
“เธอมีเพื่อนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร?”
“เพื่อนนายแบบน่ะ พอดีเขามาเที่ยวเลยไม่รู้ที่ไป”
“โอเค”
คืนนี้เขาควรจะสนุกกว่านี้แน่นอนถ้าหากว่าดาต้ามันไม่มา สงสัยกันใช่ไหมว่ามันคือใคร มันคือนักฆ่ารับจ้างซึ่งพวกเขาก็เคยใช้บริการเหมือนกัน ราคาสูงนิดหน่อยแต่ถ้าเทียบกับคุณภาพงานก็ถือว่าคุ้มค่า แล้วก็ใช้งานมันตลอดจนเกือบสนิท
“มึงมาทำเหี้ยอะไรที่คลับกู?”
“มาทำงาน ผมได้ข่าวว่ามันจะขายผู้หญิงคืนนี้”
“อย่าให้คลับกูมีปัญหาก็พอ ไม่อย่างนั้นมึงฉิบหายแน่”
“เฮียระวังเมียตัวเองเถอะ กอดให้ดีๆล่ะ”
“ไอ้สัตว์!!”
“ถือว่าเราเคยทำงานร่วมกันมาก่อนนะ ผมจะบอกอะไรให้ว่าคืนนี้ผู้หญิงที่พวกมันจะประมูลกันคือเมียของเฮีย เพราะอย่างนี้ถึงได้บอกว่ากอดแน่นๆดูแลดี”
เขารีบเดินไปตามเมียให้ขึ้นนั่งมาด้วยกันแทน ความปลอดภัยของเมียสำคัญกว่าคลับนี้มากหลายพันเท่า แล้วเรื่องนี้เขาต้องตามสืบหาต้นตอแน่นอนว่าใครมันช่างกล้าขนาดนี้
“เห้ยคุณ! มายุ่งอะไรกับลีน่า?”
“นี่เมียกู ขอตัว”
“เควินเดี๋ยวสิ! นี่บรีซเพื่อนฉันเองที่เล่าให้ฟังไง”
“ผมเพื่อนลีน่าคุณควรจะรักษามารยาทหน่อยนะ”
“ไม่ถนัดเรื่องมารยาทด้วยสิ ไปกันได้แล้วลีน่า”
“เป็นอะไรเควิน นี่ฉันเที่ยวกับเพื่อนนะเกรงใจหน่อยสิ”
“เธอไม่ได้เจอมันนานเท่าไรแล้วลีน่า อย่าไว้ใจคนง่ายสิ”
เควินกระซิบข้างๆหูเธอแผ่วเบา แต่ว่าบรีซนี่นะไว้ใจไม่ได้ เธอทำงานด้วยกับบรีซตั้งหลายครั้งทำไมจะไม่รู้ว่าหมอนี่นิสัยดีมากขนาดไหน แล้วคืนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยสักนิดเดียว
เควินมีแต่ความคิดติดลบตลอด
“ไม่หรอก บรีซเป็นเพื่อนฉัน”
“ไม่คิดจะฟังฉันเลยใช่ไหมลีน่า?”
“ก็นายมันงี่เง่าไม่เข้าเรื่อง นี่เพื่อนฉันนะจะทิ้งได้ไง?”
“เพื่อนเหรอ? งั้นถ้ามาอะไรเกิดขึ้นอย่าเรียกฉันให้ช่วยนะ”
“เดี๋ยวสิ! ไอ้บ้านี่เป็นอะไรอีก” เควินโกรธจนหน้าตึงแล้วเดินหนีเธอไปเลย ลูกน้องที่เฝ้าดูแลก็หายไปด้วย
“ไม่ตามแฟนเธอเหรอ?”
“ไม่หรอก”
ลีน่าเป็นคนยังไงก็ยังเป็นคนแบบนั้นไม่เปลี่ยนไปเลย เธอน่ะฉลาดเรื่องงานมากจนได้รับคำชมบ่อยๆแต่กลับโง่เรื่องผู้คนตลอดจนน่าสมเพช แค่ทำงานด้วยกันไม่กี่ครั้งก็ไว้ใจมันมากกว่าเขาที่อยู่ด้วยทุกวันแล้ว
“ให้คนดูห่างๆเอาให้เนียนที่สุด มีอะไรรีบรายงานกู”
“ครับเฮีย”
แน่นอนว่าเขารู้ว่าการประมูลแบบนี้มันคืออะไร พวกเศรษฐีหน้าโง่มันจะเลือกผู้หญิงมาสักคนที่พอใจ แล้วจากนั้นให้ราคาแข่งกันผ่านคนกลางที่จะพาผู้หญิงไปให้พวกมันเชือดเล่น
ผู้หญิงต้องรู้ตัวด้วยไม่ใช่นั่งโง่เป็นสินค้าแบบลีน่า
“มีเศรษฐีดูไบมาคลับด้วยว่ะคืนนี้” ลีโอมันพูดขึ้นตามที่เห็นลูกค้า คืนนี้มีระดับบิ๊กมากันหลายคนจนบอดี้การ์ดแทบจะล้นคลับอยู่แล้ว ไม่รู้เลยว่าแถวนี้มีงานอะไร หรือว่ามีเหตุการณ์อะไรรึเปล่าถึงได้รวมตัวกันนั่งคนล่ะมุมโต๊ะ
“มึงเอาคนมาด้วยไหม?”
“ไม่ว่ะ กูมาเที่ยวกับเมียแบบส่วนตัวบ้าง มึงเป็นอะไร?”
“มีแน่ถ้าเมียกูเป็นอะไรไป”
“มึงเล่ามาเลยไอ้สัตว์!”
เขาเล่าให้ไอ้ลีโอฟังเกี่ยวกับเรื่องประมูลผู้หญิงในคืนนี้ ซึ่งมันก็ตกใจมากแต่ก็เสือกหัวเราะด้วย ไอ้เหี้ยนี่สงสัยจะแดกเหล้าจัดถึงได้ประสาทกลับมากกว่าเขาอีก
“โทรหาไอ้เหี้ยก้าเดี๋ยวนี้เลย”
“กูไลน์ไปบอกพวกมันแล้ว”
“มึงจะสั่งเก็บหมดรึไง”
“เปล่ากูแค่จะสั่งสอนเฉยๆว่ะ”
“สร้างศัตรูอีกแล้วนะไอ้เหี้ย”
“ก็พวกมันอยากได้เมียกูเองนิหว่า”
ลีน่านั่งดื่มไปคุยไปกับบรีซแล้วก็เพื่อนเขาอีกสองคนที่พึ่งจะตามมา พวกเขาเล่าเรื่องในวงการตอนนี้ให้ฟังสารพัดเลย พอได้ยินแล้วก็รู้สึกสนุกนะแต่คงไม่ได้กลับไปทำง่ายๆหรอก
“ลีน่าฉันมีเรื่องจะปรึกษา”
“ว่าอะไร?”
“ฉันจะขายของมีค่ามากที่มีคนอยากได้มากๆ เธอว่าฉันควรจะขายราคาเท่าไรดี”
“ก็ถ้ามีค่ามากก็ต้องแพงหน่อยนะ ซื้อไหวก็ซื้อแต่ถ้าซื้อไม่ไหวก็ไม่ต้องเอามันก็แค่นี้เอง”
“ใช่ มีค่าทางจิตใจมาก แล้วก็…มีแต่คนราคาสูง”
“แล้วเขาขอซื้อนายเท่าไรเหรอ?”
“สิบล้าน”
“เธอลองบวกราคาเพิ่มให้หน่อยสิ”
“อืม…สิบสองล้านมั้ง”
“งั้นฉันจะเริ่มที่สิบสองล้านตามที่เธอบอกดีกว่า”
คือเธอยังไม่ได้ถามต่อเลยว่าของนั้นคืออะไร บรีซก็หันไปคุยโทรศัพท์ภาษาอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเสียงเขาเบามากและที่นี่ก็เสีงดังพอประมาณเลย คงจะเรื่องงานถ่ายแบบมั้งเพราะเวลาที่ต่างประเทศกับที่นี่มันต่างกันมาก
“ดื่มสิคืนนี้ฉันเลี้ยงเอง”
“ฉันเลี้ยงนายดีกว่า”
“ฉันอยากเลี้ยงเธอก่อนจะไม่มีโอกาส”
“พูดอะไรบ้าๆ งานแต่งฉันนายก็มาด้วยสิ”
“หวังว่าฉันจะไปนะ”
ทำไมบรีซพูดแปลกๆแบบนี้ล่ะ อีกไม่นานก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับเควินแล้ว หรือว่าเขาจะไม่ถูกชะตากับเควินเพราะเมื่อตอนกลางวันตอนพูดถึงก็เสียงแข็งมากเหมือนไม่พอใจ แต่เรื่องนี้เธอไม่อยากจะเก็บเอามาคิดมากให้เสียบรรยากาศสนุกกับอิสระอันน้อยนิดนี้
“ลีน่าไหวไหม?”
“ฉันไหว แค่นี้จิ๊บๆ”
“ก็ดี งานฉันยังไม่เสร็จ”
“งานอะไร?”
“เธอชอบเงินไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วมีใครไม่ชอบมั้งล่ะ”
“ก็ดี เพราะฉันก็ชอบมากเหมือนกัน”
หมอนี่มันพูดแปลกๆอีกแล้วนะ สงสัยจะทำงานหนักเกินไปจนประสาทกินเพราะได้พักแล้วมั้ง เธอเคยเห็นพวกคนที่เสพติดการทำงานเป็นชีวิตจิตใจ นับถือเงินทองเป็นเหมือนเทพเจ้า คนพวกนี้พอว่างหน่อยก็เริ่มกระวนกระวายแล้ว
ปังๆ…
“กรี๊ด….เควินช่วยฉันด้วย!”
“หนีไปทางนี้เร็วลีน่า!”
มีคนมายิงกันที่คลับนี้ได้ยังไง เธอไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยว่าใครมีเรื่องกันขนาดจะฆ่าจะแกงกัน แล้วโชคดีที่บรีซจับมือเธอลากออกมาข้างนอกได้ทันก่อนจะโดนลูกหลงเอา
เดี๋ยวเควินเคลียร์จบก็น่าจะรีบมารับเธอ
เป็นห่วงหมอนั่นจังเลยนะ
ฉิบหายแล้วไงล่ะ! เขาพลาดไปแค่นาทีเดียวที่เสียงปืนดังขึ้น คนในคลับวิ่งหนีกันให้วุ่น ลีน่าหายตัวไป พวกเศรษฐีก็หายตัวไปเช่นกัน แต่ยังไงเขาจะไม่ยอมให้ลีน่าเป็นอันตรายแน่
“กูสั่งแล้วใช่ไหมอย่าให้คลาดสายตาได้!”
“คือว่าตอนนั้นมันวุ่นวายครับเฮีย ผมตามไม่ทันจริงๆ”
“ถ้าเมียกู….”
“ผมมีข้อเสนอ?”
“มึงมีอะไรก็พูดมาก่อนกูเป่าหัวมึงด้วยลูกตะกั่ว!”
“ไม่เอาสิครับเฮีย ถ้าผมตายเนี่ยเฮียก็อดได้เจอเมียนะ!”
“มึงว่ามา!”
“ผมขอหนึ่งล้าน แล้วก็ขอไอ้บรีซแบบตัวเป็นๆ”
“มึงจะเอาตัวมันไปทำส้นตีนไรห่ะดาต้า กูฆ่าทิ้งแล้วตัดหัวส่งให้ก็ได้” ไทก้าพูดแทรกขึ้นพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แต่ไอ้นักฆ่านี่ไม่ยอมปริปากออกมา ส่วนเรื่องลีน่ายังไงก็จัดการกันเองได้แต่อาจจะช้ากว่าด้าต้าที่รู้มาก่อนแล้ว
“เฮียไทก้าก็โหดเกินไปนะ ผมแค่ต้องการตัวมัน”
“กูตกลง แต่ไอ้เหี้ยอีกสี่ตัวกูจะจัดการเอง มันหยามหน้าเกินไปแล้วถึงเอาเมียกูไปเป็นสินค้าแบบนั้น”
“จัดไปครับเฮีย”
เอาจริงๆตามนิสัยแล้วเขาไม่ใช่คนหัวรุนแรงที่จะทำร้ายใครแบบไร้เหตุผล หรือใช้กำลังมากกว่าสมอง ดังนั้นคืนนี้เลยเลือกจะใช้สมองกับใช้เงินดีกว่า เรื่องทุกอย่างมันง่ายจนแทบไม่ต้องลงมืออะไรเอง คนหิวเงินมันเยอะโดยเฉพาะไอ้ดาต้า
- ผู้เขียน
