หานรั่วหลานไม่ตอบคำถามให้ผู้เป็นอาจารย์รู้สึกกระจ่าง แต่นางเดินไปเปิดขวดสุรา หรือที่ในโลกเก่าของนางเรียกมันว่าขวดไวน์ ซึ่งราคาของมันมากพอที่จะทำให้นางระมัดระวังทุกการกระทำ ด้วยกลัวมันจะหล่นแตก หรือหกลงพื้น
"นี่คือสุราชั้นดี ท่านอาจารย์ลองลิ้มรสดู ท่านต้องอมไว้ในปาก เพื่อลิ้มรสชาติของมันสักพัก แล้วค่อยกลืน การทำเช่นนี้จะช่วยเพิ่มรสชาติของมันให้เลิศรสยิ่งขึ้น"
"ยุ่งยากเสียจริง" ชายชรามองดูมันอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็ยอมทำตามนางว่า
"อืม กลิ่นหอมมาก มีกลิ่นสุราและผลไม้" เมื่อยกจอกสุรานั้นเข้าปาก ชายชราถึงกับดวงตาเบิกกว้าง หานรั่วหลานยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
"นี่มัน…นี่มัน"
"ข้ายังมีสุราอีกหลายชนิดให้ท่านได้ลิ้มลอง"
ชายชราตรงเข้าไปคว้าขวดสุราที่วางเรียงรายนับยี่สิบขวดเบื้องหน้า เขาพยายามที่จะเปิดมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล
"เหตุใดถึงเปิดไม่ออก"
"ต้องทำเช่นนี้ต่างหาก สุราดีย่อมใช้วิธีการธรรมดาไม่ได้"
"ข
