บทที่ 5 ไม่อยากสบตา
1622 คำ
บทที่ 5 ไม่อยากสบตา
ผมถูกครูสอนภาษารัสเซียจูบอย่างดุดัน ความหิวโหยที่อีกคนมี มันทำให้ผมไปไม่เป็น
ผมไม่รู้ว่าครูมาร์คหิวโหยมาจากไหน.. ทั้งๆที่เมื่อวานก็เอากับครูอรอินทร์มาแล้ว
ผมพยายามหันหน้าหนี.. แต่ก็ไปไม่รอด เพราะถูกจูบอย่างหนักหน่วง
ชิวหาร้อนๆของครู ดูดดึงเรียวลิ้นเล็กสีชมพูของผม ทำให้ผมสะท้านวูบวาบไปตามร่างกาย หัวใจหวิวๆ เต้นตึกๆ จนแทบจะเป็นลม มันคงน่าอายมากแน่ๆ หากว่าผมเป็นลม เพราะถูกจูบ
"อื้อ" ผมประท้วง
ครูมาร์ค บดจูบอีกครั้ง แล้วผละออก ไล่จูบลงมาที่ต้นคอของนักเรียน ม.6
และไม่จูบเฉยๆ แต่ขบเม้มที่ลำคอหอมๆของเด็กหนุ่มอีกด้วย
แถมมือใหญ่ของครูก็กอบกุมแท่งหยกของมองโกลด้วย
เมื่อได้จับ ได้แตะต้อง.. แทนที่จะปล่อยเด็กไป มาร์คแอนโทนี ก็รูดซิปกางเกงนักเรียนออก แล้วควักเอาแก่นกายของนักเรียน ม.6 ออกมาอีกรอบ
"อื้อ.. ซะ ซี้ดด" ผมคราง ขนลุกซู่ จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
"หึหึ... ดุ้นของเรา.. มันสู้มือครู ครูรู้ว่ามองโกลเสียว อย่างที่ครูเสียว มองโกลอยาก อฝเหมือนที่ครูอยาก อ่าส์ ครูอยากกินแท่งเอ็นของเราอีกรอบจัง" เสียงแหบพร่า ดังขึ้น แล้วก็เม้มผิวกายของลำคอผมเน้นๆ
" อ่าส์ ซี้ดด คะ ครู" ผมครางเสียงแผ่วเบา ความหิวโหยมันมาจากไหน.. ผมไม่รู้ แต่สิ่งที่ผมรับรู้ในตอนนี้
ก็คือ ผมถูกครูทั้งดูดทั้งเลีย ไหนจะถอกดุ้นของผมอีก แบบนี้ ไม่แตกอีกรอบ ก็ให้มันรู้ไป
"อ่าส์ หอม ทำไมคอของเรามันถึงหอมแบบนี้... แล้วครูจะอดใจไม่ทำโทษเราได้ไหม... มองโกล" เสียงแหบๆของมาร์คแอนโทนีพูดขึ้น
ริมฝีปากผะผ่าวของครูหนุ่มพูดชิดลำคอ มือใหญ่ก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออก พร้อมๆกับลมหายใจร้อนๆก็รินรดยอดอก ทำให้จุกนมของผม มันตื่นตัวกับสัมผัสแบบชิดใกล้ ชวนวาบหวามและหัวใจสั่นแบบนี้
" อื้อ.. คะ ครู พะ พอแล้ว" ผมเอ่ยห้ามอย่างสติแทบไม่อยู่กับตัว เมื่อลิ้นของครูแตะเบาๆที่เม็ดบัวสีชมพูเข้ม แล้วรัวลิ้นพลิ้วไหว จนผมกายสั่นสะท้านเยือก
"อ่าส์... คะ ครู ฮือ สะ เสียว" ผมทนไม่ไหว ช่วงล่างก็ถูกชัก ช่วงหัวนมก็ถูกดูด... ใครทนได้ ก็คงไม่ใช่คนแล้ว
" หึหึ.. เสียวอะไร หือ ไหนบอกครูสิ" ครูตัวร้ายพูดขึ้น แล้วเม้มหัวนมสีสวยแรงๆ
"อ๊าส์ ซี้ดดด" ผมไม่อาจตอบได้ เพราะตอนนี้หัวใจและสติ มันโบยบินไปอีกรอบแล้ว
" ไม่ตอบ.. ครูไม่ชักดุ้นให้นะ" ครูรัสเซียพูดอย่างเป็นต่อ ผละมือออกจากท่อนเอ็นของผม ปล่อยให้แก่นกายผงกหัวหงึกๆเป็นการประท้วง
" อื้อ คะ ครู.. อยะ แกล้งผม" ผมข่มความอาย กัดฟันพูดออกไป เพราะร่างกายมันต้องการที่จะพ่นน้ำออกมาอีกรอบแล้ว
"หึหึ.. ก็เราไม่ตอบครู.. ว่าเสียวอะไร แล้วครูก็ทำไม่ถูกนี่นา" มาร์คแอนโทนีพูดอย่างมีชัย
"อื้อ ชักเอ็นผมที ผมเสียว อ๊าส์" ผมครางอย่างหมดแรง
มือใหญ่ของครูตัวร้าย ก็ชักลำดุ้นของผมแรงๆและรัวเร็ว ริมฝีปากก็ดูดดึง ขบเม้ม จุกนมของผม ก่อนที่ทุกอย่าง จะแตกออกมา เพียงแค่ไม่กี่เสี้ยว วินาที
" อ๊าส์" ผมกระตุกอย่างแรง ริมฝีปากของครูรูปหล่อ ผละออกจากนมของผม ไปอ้าอมที่แก่นกาย ดูดกินน้ำของผม ที่พุ่งออกมาจากหัวหยัก.. เข้าสู่ลำคอ อย่างเอร็ดอร่อย
" หึหึ... น้ำของเราหอมหวานแบบนี้.. ครูคงไม่ปล่อยเราแล้วหล่ะ.. เดี๋ยวไปทำนิสัยไม่ดี ไปแอบดูคนอื่นเขาทำแบบเมื่อวาน แล้วต้องมีคนอื่นมาขย้ำเรา แล้วมาดูดเอ็นเราแบบที่ครูทำแน่" ครูหนุ่มดวงตาวาววับ เกิดหายใจสะท้านขึ้น.. เมื่อคิดได้ว่า.. ต้องมีใครสักคนเห็นความน่ารักและน่าใคร่ของนักเรียนของตนแน่
ครูตัวร้ายของผม ดูดลำดุ้นของผมรัวๆ อย่างหลงใหลกับรสชาติและกลิ่น
" ผะ ผมจะไม่ไปแอบดูอีกแล้ว.. ผมขอโทษ ครูมาร์คปล่อยผมนะครับ" ผมรวบรวมสติ ที่กระเจิดกระเจิง ให้รีบกลับเข้าร่างโดยด่วน
" หึหึ.. Ok ครูจะปล่อย แล้วถ้าครูจะจูบเรา ขบลงที่ตัวของเราอีก มองโกลก็อย่าว่าครูเลยนะ ก็ตัวของเรามันหอมหวานมาก ลงโทษเพียงแค่นี้ ครูไม่อิ่ม" ครูตัวร้ายพูดขึ้น ก่อนจะผละริมฝีปากออกจากหัวเห็ดสีชมพู ที่ยังไม่บานของลูกศิษย์ แล้วจัดเสื้อผ้าและกางเกงนักเรียนให้เรียบร้อย อ้าขาออก พลางเอนกายพิงเก้าอี้ มองดูเหยื่อเนื้อหวาน แววตาวิบวับ
ผมนั้นยืนนิ่งๆ หัวใจสั่นๆ และไม่ใช่แค่หัวใจเท่านั้น แต่ร่างกายของผม มันก็สั่นอย่างรุนแรงอีกด้วย
"หึหึ ยืนนิ่งทำไม... หรือรอให้ครูดูดเอ็นของเราอีก... ครูokนะ เพราะดุ้นของเรา มันอร่อยมาก" ครูมาร์คพูด แววตาวิบวับ ทำให้ผมสะดุ้งเยือก เกิดความเห่อร้อนที่ใบหน้าอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ.. ปะไปแล้วครับ" กายผมสั่นๆ รีบถอยออกห่างจากจุดอันตราย จากนั้นก็รีบเผ่นทันที
ครูตัวร้ายมองตามหลังลูกศิษย์ไป ด้วยแววตาของราชสีห์ ที่จับจ้องจะตะปบเนื้อตัวของเหยื่อ แล้วกัดกิน
" หึหึ.. ครูจะปล่อยเราไป แค่วันนี้เท่านั้น ต่อจากนี้ รอการบุกของครูนะ มองโกล เหยื่อเนื้อหวานของครู" ครูมาร์คแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ความหอมหวานและกลิ่น มันยังคงตลบอบอวลอยู่ในปาก และดูท่า ครูหนุ่มจะติดใจความสดใหม่ของเด็กวัยขบเผาะเข้าให้แล้ว
มองโกล
ผมออกจากห้องครูอย่างไม่เหลียวหลัง ก่อนจะเผ่นแน่บ ไปที่สนามกีฬา ความเสียวซ่านที่เจอมา ทำให้ผมเกิดความรู้สึกแปลกๆ นั่นก็คือ ท่อนเนื้อของผม ปกติที่มันจะสงบนิ่ง แต่รอบนี้ มันกลับตื่นตัว ไม่ยอมอ่อนลงเลย แม้แต่น้อย
เพียงแค่นึกถึงริมฝีปากของครู ที่ดูดแก่นกายของผม เท่านั้นแหละ เอ็นเนื้อของผมมันก็ผงกหัว กึก กึก ชนกับบ็อกเซอร์และดันออกมา ปกติ ของผม มันไม่ได้ใหญ่ถึงขนาดดันออกมาแบบนี้นะ แต่ทำไม รอบนี้ มันถึงได้..
ปึ่ก
"อ๊ะ..!" ถูกตบเข้ากลางหลัง ผมถึงกับเซ
ผมหันไปมองคนที่ตบหลังผมด้วยสายตาขุ่นๆ ก็พบว่าเป็นไอ้ภูผานี่เอง
"แม่ง.. ตบกูแรงเหลือเกินนะไอ้ผา" ผมว่าให้มันตาขวาง ก่อนจะยกมือไปลูบหลังป้อยๆ
" ก็มึงเหม่อว่ะ กูเรียกมึง 2 รอบ 3 รอบแล้ว มึงก็ไม่หันสักทีมึงเหม่ออะไรนักหนาวะ ...ว่าแต่.. มึงไปทำอะไรที่ห้องครูมาร์ค ทำไมนานโคตรๆ" ไอ้ภูผาพูดยาวเหยียดแต่คำพูดของมันทำผมสะดุดกึก แล้วหัวใจผมก็เต้นรัวๆขึ้นมาอีกครั้ง
ผมจะตอบมันว่ายังไงดีล่ะทีนี้จะตอบว่าไปให้ครูดูดเอ็นผมงั้นเหรอ
เพียงแค่คิดถึงคำว่าดูดเอ็นใบหน้าผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าผมเป็นอะไร จิตใจถึงไม่อยู่กับร่องกับรอยเอาเสียเลย ทั้งๆที่หลุดออกมาจากห้องครูที่แสนจะอันตราย อย่างครูมาร์คนั่นแล้ว
"อ้าว ทำไมมึงหน้าแดงวะไอ้โกมึงทำอะไรมา" ไอ้โกมินทร์ถามผม ผมก็ตอบไม่ถูกไม่รู้จะตอบยังไงดี
หัวใจมันหวิวๆไปถึงที่ห้องพักครูเรียบร้อยแล้ว
" นักกีฬาทุกคน รวมแถวด่วน" ครูพละเรียกนักกีฬารวมแถว
ผม ไอ้โกมินทร์กับไอ้ภูผาต่างก็รีบวิ่งไปทันที
ช่วงบ่ายและตลอดไปจนถึงค่ำำ ผมต้องซ้อมหนัก ทำให้กลับบ้านค่อนข้างดึก แต่ผมได้โทรบอกพี่อาราเรียบร้อยแล้ว ... เพราะถ้าไม่บอกมีหวังได้เก็บศพของผม อย่างแน่นอน
20:45 น.
ผมออกมาจากโรงเรียนเป็นคนสุดท้าย หลังจากที่เพื่อนๆเขากลับกันหมดแล้ว
ในขณะที่ผมเดินไปที่ป้ายรถเมล์ เพื่อจะข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง ก็เจอกับใครบางคนที่ผมไม่อยากจะเจอเลย
ครูมาร์คแอนโทนี่กับ ครูอรอินทร์
ครูทั้งคู่อยู่ในรถคันหรู และคงไม่ต้องบอกว่ากำลังทำอะไรกัน
สายตาของผมจับจ้องไปที่ครูมาร์ค เห็นเขาทั้งคู่จูบกัน หัวใจของผมก็สั่นรัว นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันที่ ห้องพักครู
ครูตัวร้ายคนนี้ ก็ได้จูบผมแบบที่ทำกับครูคนสวยนี่เหมือนกัน
หัวใจของผมเจ็บปวดขึ้นมาอย่างที่ผมไม่ทันรู้ตัว ไม่เข้าใจตัวเอง ว่ามันเป็นอะไร ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ขึ้นสะพานลอยแล้ว
เพราะจะต้องเดินผ่านรถหรูของครูมาร์ค เพื่อไปที่สะพาน ผมจึงเดินข้ามถนนเอา แม้มันจะเสี่ยงก็เถอะ
ผมไม่อยากสบตาครู ไม่อยากเห็นหน้าครู... ที่ใจร้ายคนนั้น
- ผู้เขียน
