บทที่ 2 แอบดูครู มันไม่ดีนะครับ
1596 คำ
บทที่ 2 แอบดูครู มันไม่ดีนะครับ
ที่บ้านของมองโกล
อารากำลังทำกับข้าว ก็เห็นพูดเป็นน้องชายสะโหลสะเหลลงมาจากบันได ก็สงสัยขึ้นมาเมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไงทำไมซีดเซียวจังเลย เหมือนคนเป็นวัณโรคอย่างงั้นเลย
โกไม่ได้นอนเหรอเมื่อคืน ทำไม ซีดเซียวจัง" อาราถามน้องชาย เธอนั้นอายุ 21 ปีแล้วเรียนมหา'ลัยปี 3 วันนี้มีเรียนภาคบ่ายเธอจึงไม่ต้องรีบอะไรมากมาย
"นอนไม่หลับครับพี่อารา หนักหัวมากเลยตอนนี้ ผมไม่อยากไปโรงเรียน... มุแง " มองโกลพูดกับพี่สาวด้วย เสียงอ่อยๆ เขากังวลใจเรื่องที่เห็นเมื่อวานจนเก็บเอาไปฝัน และหวาดผวาถึงขั้นรุนแรงกลัวว่าถ้าไปโรงเรียนแล้วเจอครูมาร์คเขาจะทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะทำได้ยังไง ความคิดของเด็กวัย 18 มันช่างกว้างไกลยิ่งนัก
" แล้วเป็นไรล่ะทำไมนอนไม่หลับ เราคิดอะไรอยู่" พี่สาวถามขึ้น ก่อนตักโจ๊กขึ้นมาถ้วยนึงให้น้องชาย
" ผม ผมเปล่าคิดนะครับ" รีบปฏิเสธไม่อยากให้พี่สาวมารู้ว่าเขาไปเห็นอะไรมาเมื่อวาน มองโกลรีบตักโจ๊กกินทันที
" โอ๊ยร้อนๆโอ๊ยยย *___*" ลืมไปว่าโจ๊กมันร้อน เพราะพี่สาวเพิ่งจะตักออกจากหม้อหมาดๆ อาราเห็นแล้วก็ส่ายหัว น้องชายเธอเป็นอะไรมากไหมวันนี้ดูไม่มีสมาธิเลย
" เอาเข้าไป ก็พี่เพิ่งจะตักออกมาจากหม้อ มันก็ยังร้อนสิ" พี่สาวคนสวยส่ายหัวนิดๆก่อนจะรีบรินน้ำเย็นๆให้น้องชาย
" งื้อ" เถียงไม่ได้เพราะอมน้ำอยู่ พอดีขึ้นแล้วจึงค่อยๆกินแล้วรีบไปโรงเรียน
อาราและมองโกล เป็นลูกของ ธารากับรัศมี ทั้งคู่เป็นนักธุรกิจ แต่ในขณะที่ธุรกิจกำลังรุ่งโรจน์ พ่อกับแม่ของทั้งคู่ก็ถูกฆาตกรรม ด้วยการถูกมือปืนยิง ผ่านมา4ปี คนที่ยิงเป็นใคร ก็ยังไม่มีใครรู้ สรุปว่า พ่อกับแม่ของเขาตายฟรี
อาราและมองโกลจึงตัดสินใจย้ายออกมาจากบ้านหรู ไปอยู่ทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆอยู่กันสองพี่น้อง เพื่อจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายลง ธุรกิจของพ่อก็ถูกขายทอดตลาด ต้องเอาเงินไปใช้หนี้ เงินที่เหลือจาก การใช้หนี้ ก็เก็บเอาไว้ใช้จ่ายในแต่ละวัน ส่วนพินัยกรรมนั้น รอให้เธออายุ 22 ปีก่อนถึงจะเปิดได้ ส่วนบ้านหรูนั้นก็ขายไปเรียบร้อย
แต่ทั้งมองโกลและอาราก็ไม่ได้รู้สึกลำบากอะไรมากนัก เพราะไม่ได้ฟุ้งเฟ้อ ในแต่ละวันก็ใช้จ่ายเพียงเล็กๆน้อยๆไม่ได้ซื้อของแบรนด์เนม ไม่ได้กินหรูหราอะไร ก๋วยเตี๋ยวข้างทางก็ยังกินได้เลย มีรถเหลือเพียงคันเดียวทั้งคู่ก็มีความสุขแล้ว
ที่โรงเรียนชายล้วน
"ครูครับสวัสดีครับ"สวัสดีครูที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน
" สวัสดีค่ะนักเรียน" ครูสาวคนสวยยิ้มหวาน
หนุ่มน้อยวัย 18 ปี รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่อยู่ใต้ต้นจำปีอย่างรวดเร็วแต่แล้วกลับต้องชะงักเพราะเห็นครูอรอินทร์ ยืนอยู่ตรงหน้าพอดี
นักฟุตบอลประจำโรงเรียนถึงกับชะงักกึกหันรีหันขวางและเดินเลี่ยงไป ผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับครูคนสวย ทั้งที่เมื่อวาน ครูภาษาไทยคนนี้ก็ยังไม่ได้เห็นหน้าผมหรอกนะแต่คนกลัวไง กังวลในใจจนแทบจะหยุดเต้นอยู่แล้ว
ในขณะที่มอง ทำให้ขาของผมชักกระตุกทันที โกลกำลังเดินเลี่ยงไปครูอรอินทร์ก็หันมาเห็นพอดี
" อ้าวมองโกลมานี่ก่อนมามาหาครูหน่อยเร็ว" ครูอรอินทร์เรียก ทำให้ขาของผม ชะงักกึก ทันที หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความ หวาดผวา
ผมค่อยๆหันหน้าไปทางครูคนสวย ก่อนที่จะเดินกระย่องกระแย่งเข้าไปหา
"ครับ" เสียงสั่นๆ ที่หักห้ามเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นได้ ดังออกมา
" เราเป็นอะไร ทำไมเสียงสั่นๆ" ครูอรอินทร์ถามขึ้น
"เอ่อ ผะ ผมเปล่าครับ" ผมอยากร้องไห้
"เอาของนี่ไปไว้ในห้อง 6/2หน่อยนะ" ครูเอาของยื่นมาให้ หัวใจของผมเต้นตุ๊บๆ ทำไม ต้องให้ไป 6/2ด้วย งือ -__-
ผมค่อยๆยื่นมือไปรับ แต่มันคงไม่ทันใจ ครูคนสวยเลยวางหนังสือเล่มโตใส่มือของผมเอง
ทำให้ผมต้องไปตามที่ครูสั่ง อยากหลีกเลี่ยงไม่ได้
ผมเดินอย่างระโหยโรยแรงมาถึงห้อง 6/2 แวะเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วเพื่อนๆในห้องต่างก็สงสัย ที่เห็นสีหน้าคล้ายคนใกล้ตายเข้าให้
"เห้ยยยย มึงเป็นไรไอ้โก ทำหน้าเหมือนน้ำไม่ออกมา3อาทิตย์" ปองพลถาม
"สัส ไอ้โกมันจะเอาใครเป็น พี่มันโหด มึงไม่รู้รึไง" สดิษฐ์พูดขึ้น
"มึงเป็นไร ไมหน้ามึงถึงเหมือนไก่ติดโรควะ" เอกราชถามขึ้นมั่ง
"กูนอนไม่ค่อยหลับ กูไปหล่ะ เอาของครูอรอินทร์ไปเก็บก่อน"
ผมรีบเผ่น เดี๋ยวมันซักไปมากกว่านี้
แจ้นมาถึงห้อง 6/1 ห้องที่มีคดีที่ทำให้ผม จะตายอยู่นี่แหละ
โผล่หน้าเข้าไปในห้อง ก็เห็นนักเรียกหลายๆคนวุ่นวายอยู่ ผมเลยรีบเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะของครู ก่อนจะตะโกนขึ้น
" หนังสือของครูอรอินทร์วางอยู่ที่โต๊ะแล้วนะ บอกครูด้วย" บอกแล้วก็รีบเผ่น เพราะตรงหน้า เป็นโต๊ะที่ครูอรอินทร์ถูกกระทำเมื่อวาน
ผมหน้าเห่อร้อน รีบสาวเท้าเดินหนีทันที
ขาพ้นออกจากห้อง ก็ชะงัก เพราะที่หน้าห้องนั้น เป็นคนที่ผม ไม่อยากจะเจอที่สุด
ครูมาร์ค
ครูหนุ่มจับจ้องนักเรียนชั้นม.6นิ่งๆ แต่แววตาคุกคาม และจะเขมือบเหยื่อลงท้อง ทำให้เหยื่อเนื้อหวานชะงัก แล้วห่อตัวก้มหัว ทำท่าจะเดินหนี
"ได้ข่าวว่า นักเรียนของครูแอบมาเจออะไรดีๆเข้าใช่ไหม" ครูหนุ่มพูดขึ้น เมื่อเห็นว่า คนที่ตนจะตะครุบนั้น กำลังจะเดินหนี
ผมชะงักกึกขึ้นมา ขาหยุดอยู่กับที่ หัวใจรัวเร็วแทบหลุดจากขั้ว ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปดู ก็รู้ดี ว่าครูมาร์คนั้นจับจ้องมาที่ตน
"แอบดูครูแบบนั้น มันไม่ดีนะครับ มองโกล" ผมเงยหน้าขึ้น พลันสบตากัน ดวงตาที่เรียบนิ่งของครูหนุ่ม มีไฟลุกโชนฉายวาบ ทำให้ผมสะท้านขึ้นมา
"หึหึ กลัวอะไร มองโกล อย่ากลัวไปเลย เอาไว้เดี๋ยวครูทำแบบเมื่อวานให้ดูนะ ว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด" ครูหนุ่มขยับเข้าไปหานักเรียนตัวน้อยอีกนิด ดวงตาจ้องเขม็ง
ท่วงท่าและการกระทำดูคุกคามเด็กหนุ่มวัย18 เป็นอย่างมาก
ผมตัวสั่น ผวาหนัก แสร้งอาจหาญสบตาวาวๆของครูแล้วรีบยกมือไหว้ กล่าวรัวๆ
"สวัสดีครับครู ผมต้องขอตัวนะครับ" เผ่นแน่บ
สายตาคมสีน้ำทะเลของครูมาร์คมองตาม *เหยื่อ* ของตน ด้วยสายตาคมปลาบ
" หึหึ จะหนีครูไปได้ถึงเมื่อไหร่นะ อยากรู้จริงๆ"
ที่หน้าเสาธง
ครูใหญ่ยืนพูดให้โอวาทแก่เด็กนักเรียนผ่านไมโครโฟน ส่วนครูท่านอื่นๆก็ยืนอยู่อีกฝั่ง ในขณะที่เด็กนักเรียนก็กำลำลังยืนฟังอย่างสงบ
ครูมาร์คแอนโทนีอยู่แถวสุดท้าย มีครูอรอินทร์ยืนชิดติดกัน
ครูมาร์คยืนนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉย แม้ข้างกายจะมีครูสาวคนสวย คอยชำเลืองมองบ่อยๆ และแกล้งเอาเต้าอวบๆชนแขนล่ำๆมั่ง แต่ใบหน้าของชายหนุ่มกลับเรียบสนิท ไม่มีการวอกแวกแม้แต่น้อย
ทั้งๆที่เมื่อวานคนทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนกันมา แต่พออยู่ในคนหมู่มาก ครูมาร์คกลับไม่มีแม้แต่จะชายตามองครูภาษาไทยคนสวย ปล่อยให้ครูอรอินทร์คอยมองอยู่ฝ่ายเดียว
สายตาเรียบนิ่งดั่งสายน้ำที่ไม่มีคลื่น กวาดไปยังแถวของนักเรียนทุกระดับชั้น และที่มองอ่ะ.. ไม่ใช่อะไรหรอก เขาหาเป้าหมายต่างหาก
พอพบกับสิ่งที่หมายตาแล้ว มุมปากก็ยกขึ้นนิดๆ แววตาเปล่งแสงเรืองรอง มีเลศนัยแปลกๆแอบแฝงอยู่ สายตาจับจ้องไปที่เหยื่อมีความแวววาว ดั่งเสือรอขย้ำลูกกวางตัวน้อย ถ้ามีใครสังเกตุ ก็จะเห็นว่า ดวงตาคมปลาบของครูหนุ่มรูปหล่อ มีความกระหายหิวลุกโชน ดูวาววับน่ากลัว ถ้าหากมองโกลมองเห็นอาจจะอกสั่นขวันแขวนก็ได้
เป้าหมายของเขายืนอยู่ในแถว ม.6/2 ฟังครูใหญ่ให้โอวาทนิ่งๆ แต่เด็กนั่นคงจะเมื่อย เพราะยืนฟังมานานแล้ว เลยหันหน้ามาทางที่เขามองอยู่
แล้วจะเหลืออะไร ตาทั้งคู่ ประสานกันทันที ด้วยความตั้งใจของครูหนุ่ม มองโกลชะงัก ก่อนจะสะดุ้งวาบ แล้วรีบหันหน้าหนีอย่างว่องไว
'ทำไมต้องจ้องกูด้วยวะ หรือว่า อาจจะไม่จ้องก็ได้ แต่สายตานั้น มองกูชัดๆ' ผมเถียงกับความคิดของตนเอง แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่มองไปมองนั้นอีกแน่ๆ
- ผู้เขียน
