“เอ่อ...น้องฝ้าย แก้วกานดาค่ะ” คำตอบที่ได้ยินทำให้เจนจิรายืนนิ่งกำมือแน่น
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ ทำให้นักรบที่เพิ่งสตาร์ตรถแต่ยังไม่ทันได้ขับเคลื่อนออกจากบริเวณลานจอดรถของตึก ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“ครับแม่” นักรบเอ่ยทักทาย แล้วรอฟังเสียงจากปลายสาย
“ครับ...ครับแม่” นักรบรับคำในสิ่งที่มารดาต้องการ หลังจากสนทนาอยู่เพียงครู่เดียว ชายหนุ่มก็กดวางสาย ใบหน้าหล่อเข้มถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้เขาคงไม่ได้กลับไปกินข้าวกลางวันกับแก้วกานดาแล้ว เพราะมารดาแจ้งว่ามีธุระด่วนจะปรึกษา ให้รีบกลับไปที่บ้านด่วน
แก้วกานดาตื่นขึ้นมาเกือบสิบเอ็ดโมง เธอยังรู้สึกเมื่อยล้าจากการที่ถูกนักรบรังแกทั้งคืน แต่หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกาย สายน้ำอุ่นที่รินรดร่างกายช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก หญิงสาวออกมาจากห้องนอนแล้วเดินสำรวจไปทั่ว ก่อนจะไปหยุดที่บริเวณครัว
“ไหนดูซิ มีอะไ
