ตอนที่ 8
1052 คำ
สะโพกสอบขยับเร็วแรง ขณะที่แก้วกานดาจับราวไว้แน่น เพราะคนข้างหลังที่โจนจ้วงเข้าออกในตัวเธออยู่ไม่ได้ยั้งแรงไว้สักนิด ใบหน้างามจ้องมองไปยังท้องทะเลกว้างที่มืดมิด แล้วค่อยๆหลับตาลงยอมรับความซ่านเสียวที่สาดใส่ร่างโดยดุษณี เธอตะกายไปถึงฟากฝั่งความสุขหลายครั้ง จนขาแทบจะไม่มีแรงยืน หากนักรบไม่เกี่ยวรั้งร่างเธอไว้ แก้วกานดาคงลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว
“คราวหลังอย่าปฏิเสธผมอีกนะฝ้าย ผมไม่ชอบ อื้มมมม” นักรบขบกรามแน่นขณะที่กระหน่ำแรงสอดใส่
“อ๊ะๆ...กรี๊ด!” แก้วกานดาครางเสียงหวานเนิ่นนาน ชายหนุ่มรัวสะโพกยกสุดท้ายอย่างรุนแรง ลำแขนแกร่งปล่อยร่างบางทันที เมื่อปลดปล่อยทุกหยาดหยดในร่างเล็ก หญิงสาวแข้งขาอ่อนแรงทรุดลงไปนั่งกับพื้นเรือ ขณะที่นักรบเดินไปหยิบกางเกงขาสั้นมาสวม โดยไม่สนใจร่างของคนที่หมดแรงนั่งอยู่ที่พื้น
“พี่รบ ฝ้าย อยู่ไหนกันอะ” เสียงนลินดังขึ้นมาจากด้านล่าง แก้วกานดาตกใจลนลานคลานไปเก็บชุดบิกินี่กับผ้าแพร หญิงสาวรีบสวมใส่มันด้วยมืออันสั่นเทา และชาวาบไปทั้งร่างเมื่อคิดว่า ถ้านลินมาเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่เธอจะทำอย่างไร นักรบหันไปมองดูแก้วกานดาด้วยสายตาเย็นชา
“ว่าไงลิน” ชายหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวที่เดินเซเล็กน้อย
“ยังไม่ถึงฝั่งอีกเหรอพี่รบ”
“ยัง...ฝ้ายเขาอยากดูดาวกลางทะเล พี่เลยดับเครื่องให้ฝ้ายนอนดูดาว ได้ดูจนสะใจเลยล่ะ” นักรบชำเลืองหางตาไปทางแก้วกานดา หญิงสาวกำลังพยุงตัวลุกขึ้น
“อือ...ดาวสวยจริงๆด้วย แต่ลินหิวแล้ว นี่ถ้าไม่หิวจะไม่ตื่นเลยนะเนี่ย แล้วฝ้ายไม่หิวเหรอ” นลินหันไปถามเพื่อน
“อือ...” แก้วกานดาตอบรับสั้นๆ ถ้าเธอพูดออกไปเสียงคงสั่นจนนลินสงสัย
“งั้นก็กลับกันเถอะ ไปๆพี่รบทำหน้าที่กัปตัน” นลินเดินเซมาล้มตัวลงนอนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง
“มานอนดูดาวชิวๆเร็วฝ้าย ปล่อยพี่รบทำหน้าที่กัปตันเรือ” นลินเรียกแก้วกานดาให้มานอนเก้าอี้ข้างๆกัน เก้าอี้ตัวที่นักรบเพิ่งใช้มันเป็นที่รังแกเธอ
“ฝ้ายขอยืนดูอยู่ตรงนี้ดีกว่า ลินนอนเถอะ” แก้วกานดาตอบเสียงสั่น เธอหันหน้าออกไปดูเวิ้งทะเลที่กว้างใหญ่ นักรบไปทำหน้าที่ขับเรือแล้ว นลินนอนหลับตาและคงหลับยาวจนถึงฝั่ง แก้วกานดาร้องไห้สะอื้นเบาๆ น้ำตาไหลเป็นทาง หญิงสาวปล่อยให้มันไหลออกมาโดยไม่ปาดเช็ด ความชื้นแฉะบริเวณใจกลางของตัวเองทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงสิ่งที่นักรบทำกับเธอยิ่งนัก เจ็บใจตัวเองที่ไม่เคยเอาชนะเขาได้สักครั้ง อยากจะหนีไปให้ไกลจากเขา แต่จะหนียังไง ภาระที่หนักอึ้งทำให้เธอต้องทนอยู่ให้เขาฉวยโอกาสรังแกอยู่ร่ำไป ยิ่งมองไปในวันข้างหน้า ก็ยิ่งอดสูกับชะตาชีวิตยิ่งนัก
...หนึ่งปีที่แล้ว ที่คอนโดมิเนียมหรูกลางเมืองกรุงเทพ
“ฝ้าย!” เสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้น เมื่อเห็นร่างของคนร่วมเตียงในห้องนอนของคอนโดตัวเอง ซึ่งกำลังนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อคืนนักรบเมาแต่พอจำได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง
“พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยแผ่วเบาขณะจับไหล่มนเปลือยเปล่า แก้วกานดาลุกขึ้นนั่งปาดน้ำตาทิ้ง แววตาโศกเศร้ามองเขาอย่างตัดพ้อ หญิงสาวก้มหน้าลงกับฝ่ามือตนเองแล้วเริ่มร้องไห้เสียงดังจนตัวโยน สิ่งที่สูญเสียไปมันเอาคืนมาไม่ได้ แต่ความกลัวมันปกคลุมหัวใจยิ่งกว่า
“ฝ้ายอย่าร้องไห้สิ พี่ใจไม่ดีเลย” นักรบพยายามปลุกปลอบหญิงสาว เขาจำได้ว่าเมื่อคืนพาน้องสาว และกลุ่มเพื่อนของน้องไปสังสรรค์กันเขาดื่มไปหลายแก้ว ปกติเขาไม่เคยเมามายจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ถึงขนาดนี้ แล้วนี่เขากลับเมาถึงขั้นทำมิดีมิร้ายกับเพื่อนรักของน้องสาวได้ยังไง นักรบจำได้เลือนรางว่าแก้วกานดามาเข้าห้องน้ำในห้องนอนของเขา เนื่องจากห้องน้ำในห้องของนลินไม่ว่าง แล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินตามเข้ามาและมีอาการหน้ามืดต้องการปลดปล่อยอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนั้นกลุ่มเพื่อนนลินต่างเมามายกันหมด แต่แก้วกานดาไม่ได้ดื่มเนื่องจากหญิงสาวแพ้แอลกอฮอล์ เพียงแต่แรงหญิงสาวไม่สามารถที่จะต้านทานแรงเขาได้ ทุกอย่างเลยต้องเป็นไปตามที่เขาต้องการ
“พี่รบ” เสียงนลินดังมาก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
“พี่รบเห็นฝ้ายไหม” แก้วกานดาส่ายศีรษะทั้งน้ำตา เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นเธอในสภาพนี้
“เอ่อ...ไม่เห็น” นักรบตะโกนบอกน้องสาว
“ว้า! สงสัยหนีกลับแล้วแน่ๆ ยายฝ้ายนี่จริงๆเลย ก็บอกว่าจะไปส่งอยู่นะ จะรีบกลับไปอะไรนักหนา” นลินบ่นยาวกระปอดกระแปด
“พี่รบ ลินไปตระเวนส่งเพื่อนๆก่อนนะ แล้วจะกลับบ้านเลยนะคะ”
“ครับ” นักรบรับคำน้องสั้นๆ
เสียงจอแจของเพื่อนๆนลินด้านนอกเงียบหายไปแล้ว แก้วกานดา
หันมาสบตานักรบก่อนจะเมินหลบ
“เอ่อ...ฝ้ายลุกไหวไหม ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกัน” หญิงสาวตาบวมผมยาวยุ่งเหยิงพยักหน้ารับ เธอค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงแล้วหอบเอาผ้าห่มผืนใหญ่พันกาย เดินไปยังห้องน้ำ นักรบเลิกคิ้วมองตาม ก่อนที่เขาจะคว้าหมอนมาปิดบังตรงกลางกายอย่างรวดเร็ว ขืนให้เห็นตอนนี้แก้วกานดาคงเป็นลมจับไปอีกหลายรอบ เพราะตอนนี้มันกำลังตื่นตัวรับอรุณอยู่ด้วย ชายหนุ่มก้มลงมองหยดเลือดจางๆบนที่นอน มันยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขาเป็นทำลายพรหมจรรย์ของเธอ ซึ่งที่จริงเขารู้ตั้งแต่สัมผัสเมื่อคืนนี้แล้ว
- ผู้เขียน
